ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္

"ဂ်ိန္း... ဒိန္း...ဒလိန္း..."
"ေတာက္...ဟာကြာ..$ျပသနာပဲ...ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ခါနီးမွကြာ..."
သူ စိတ္ေမာသြားသည္။ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး သူ႔ကားေဘာနက္ဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ခါ အျပစ္လိုက္႐ွာသည္။
သီေပာၿမိဳ႕ကို သူ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လာရင္း ၿမိဳ႕ဝင္ခါနီး ကားလမ္းမေပၚမွာ သူ႔ကားေလး ထိုးရပ္သြားသည္။ ေဘာနက္ဖံုးသာဖြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း သူက စက္အေၾကာင္း နားလည္သူမဟုတ္။ ညကလဲ ေမွာင္ေခ်ၿပီေလ။ 

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးၿခိမ္းသံ ေသာေသာညံရင္း မိုးစက္တို႔က ဒလေဟာရြာသြန္းလာသည္။ သူ ေဘာနက္ဖံုးျပန္ဖံုးရင္ ကားထဲ ကမန္းကတမ္း ေျပးဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အေရးထဲ ဖုန္းက ဘက္ထရီ မ႐ွိေတာ့ေပ။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ သူ စိတ္အေျခာက္ျခားဆံုး အခ်ိန္ကာလလို႔ေတာင္ ထင္မိသည္။ လူသူျပတ္လတ္ေနတဲ့ေနရာႀကီးမွာ သူ ကားထဲလဲ မေနရဲ။ အင္း... ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူအညီေတာင္းဦးမွ ဆိုၿပီး ကားလမ္းေဘးအသာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္လဲ့လဲ့နဲ႔ အိမ္အိုႀကီးတလံုးသာ ထီးထီးႀကီး ျမင္မိသည္။ သူအားတက္သြားသည္။ ကားတံခါးကို ေသခ်ာေလာ့ခ္ခ်ၿပီး မိုးသည္းေတြ ၾကားထဲမွာ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ေျပးသြားမိသည္။
"ဒိန္း....ဒလိန္း.....ဒလိန္း...."

"အိမ္႐ွင္တို႔... အိမ္႐ွင္တို႔..."
သူ မိုးသံေလသံကို ေဖာက္ၿပီး အိမ္သားေတြ ၾကားေအာင္ အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ရသည္။ မိုးေရေတြ စိုရႊဲၿပီး လူလဲ ခိုက္ခိုက္တုန္လုၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အိမ္ထဲမွ လူရိပ္တရိပ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တဦး။ အသားေလးက ဝင္းၿပီး ေဖြးေနသည္။ ခ်စ္စဖြယ္႐ုပ္ရည္႐ွိသူပင္။ ႐ွမ္းတိုင္းရင္းသူပဲ ျဖစ္မည္ဟု သူ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
"ဟိတ္...နင္ ဘယ္သူလဲ။ ဘာလို႔ ငါတို႔အိမ္နား က်ဴးေက်ာ္လာတာလဲ။ ထြက္သြားစမ္း။ ငါ ရဲေခၚလိုက္ရမလား.."
စကားသံဝဲဝဲေလး အသံခ်ိဳခ်ိဳမာမာေလး ၾကားမွာ သူ အားယုတ္သလို ခံစားရသည္။ သူ ပ်ာပ်ာသလဲ ႐ွင္းျပမိသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ မိန္းမေခ်ာ မ်က္ႏွာ တင္းမာမႈ တထစ္ေလ်ာ့သြားသည္။
"အို... ငါ့အိမ္မွာ အိမ္ႀကီး႐ွင္ေတြ မ႐ွိဘူး။ ငါလဲ မကူတတ္ဘူး။ နင္ထြက္သြားပါ။ သြားေတာ့"
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ လွည့္ထြက္သြားသည္။
စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္မိေသာ္လည္း သူ ထြက္မသြားမိ။ ဖိနပ္ခြၽတ္မွာတင္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ဒီေနရာကမွ သူ႔အတြက္ နည္းနည္းလံုျခံဳမႈ ႐ွိဦးမယ္ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္သည္။ ခနေနေတာ့ မိန္းကေလး ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဟဲ့..နင္ အဲဒီ ေခြးကတက္မွာ ေနခ်င္ေန... မိုးတိတ္မွသြား... ငါ ဒါေတာ့ တတ္ႏိုင္တယ္...ဒါပဲ.."
အံမယ္ေလး...မေရႊေခ်ာရဲ႕ ဒီေလာက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မဆံုးေတာ့။ သူခပ္ယဲ့ယဲ့ ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ႐ွမ္းမေခ်ာေလးက ခပ္တည္တည္ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။
"အား....ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ...ေလ.."

ခနေနေတာ့ ႐ွမ္းမေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ တံခါးအေပၚပိုင္း နည္းနည္းပ်က္စီးေနတဲ့ ေနရာကေန အဝတ္အစားေတြ ထိုးႀကိတ္ၿပီး အျပင္ဘက္ကို ပို႔ေနတယ္ေလ။ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္လို႔ သူ ၾကည့္ေနတုန္း အဝတ္ေတြက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက်လာလို႔ ကမန္းကတမ္း လွမ္းဖမ္းလိုက္သည္။
"နင္ အဲဒါေတြ လဲဝတ္လိုက္။ မိုးေတြရႊဲေနၿပီ။ ငါ့မွာေတာ့ ဒါပဲ ႐ွိတယ္ေလ။"
သူ႔လက္ထဲက အဝတ္ေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂါဝန္တထည္ႏွင့္ ဘေလာက္စ္တထည္။ ဟင္ မိန္းမဝတ္ႀကီးကို ဘယ္လိုဝတ္ရမွာတုန္း။ သူ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိသည္။
"ဟိတ္ ဝတ္ဆို ဝတ္ေလ...နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ.."
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
အမိန္႔သံဆန္ေသာ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ သူအထိတ္တလန္႔ ေခါင္းၿငိမ့္မိသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့... သူသာ ၿငိဳျငင္ရင္ ေခြးကတက္က ေမာင္းထုတ္ခံရလိမ့္မည္။
သူအဝတ္အစားလဲလိုက္ေတာ့ မိန္းမအသြင္အျပင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ ႐ွက္မိေပမယ့္ လူမသိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေျဖသာမိသည္။ အေတာ္ပါပဲေလ...မနက္ မိုးလင္းရင္ အဝတ္ေတြ နည္းနည္းေျခာက္ရင္ ျပန္လဲဝတ္လို႔ ရတယ္ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ ေျဖေတြးရသည္။
"နင္ အိမ္ထဲ ဝင္ခ်င္လား..."
"ဟုတ္ ဝင္ခ်င္ပါတယ္.."
"ဒါေပမယ့္ ငါ နင့္ကို စိတ္မခ်ဘူးေကာ..."
"စိတ္ခ်ပါ...ကြၽန္ေတာ္ စကားနားေထာင္ပါ့မယ္...."
မတတ္ႏိုင္ေလ....။ ခုခ်ိန္ကေတာ့ သူျပဳသမ်ွ ႏုရမွာကိုး...
"ေအး... ဒါဆို ခနေစာင့္..."
သူ ေျပာၿပီး အထဲဝင္သြားျပန္သည္။ ခနေနေတာ့ သံႀကိဳးသံ တခြၽင္ခြၽင္ျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ခုနအေပါက္ကပဲ သံႀကိဳးေတြ ထုတ္ေပးရင္း....
"တခုကို လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ခ်ည္.... ေနာက္တခုကို ေျခႏွစ္ဖက္မွာ ခ်ည္...ေနာက္ဆံုးတခုကို ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး လက္သံႀကိဳးနဲ႔ ေျခေထာက္သံႀကိဳးကို တြဲခ်ိတ္ထား...ေရာ့... ေသာ့ခေလာက္ တခုစီ ခတ္ထား... ေသာ့တံကို ငါ့ဆီ ျပန္ေပး..."
သူခိုင္းတဲ့ဟာေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေဆာင္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နာက်င္သလိုလို ေက်နပ္သလိုလို ေဝခြဲမရ။ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈတခု ေပၚလာသလိုလို...

ခနေနေတာ့ ကြၽီကနဲ တံခါးပြင့္လာတယ္။
"နင္ ဝင္လာခဲ့။ ဒါေပမယ့္ မတ္တပ္မရပ္နဲ႔ေနာ္။ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ဝင္လာခဲ့။ မတ္တပ္ရပ္ရင္ ဒီမွာ ျမင္း႐ိုက္တဲ့ က်ာပြတ္စာ မိမယ္..."
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကိုင္ထားမွန္းမသိတဲ့ က်ာပြတ္ကို ျပရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ လွစ္ကနဲ ဝင္သြားရင္း ေသာ့တံေတြ သြားေဖ်ာက္ပံု ေပၚသည္။
သူကေတာ့ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာရသည္။ မတ္တပ္ရပ္လို႔လဲ မရဘူးေလ။ လက္နဲ႔ေျခကို ဆက္သြယ္ထားတာက သံႀကိဳးတိုတိုေလးကိုး..
သူ႔ပံုစံက ခုလိုဆိုေတာ့ ပီဘိ ေခြးတေကာင္လိုပင္...။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ..။
"ဒီသံႀကိဳးေတြက ဘယ္ကရတာလဲဟင္.."
"ေအး...အရင္တုန္းက ေမြးထားတဲ့ ေခြးႀကီးရမ္ဘို အေမြေတြေလ...."
"ဟင္...ေသေရာ...ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ေခြးလံုးလံုး ျဖစ္ပါၿပီ...ညီမရယ္..."
"ရႊပ္..."
သူ႔ခါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ မမေခ်ာက သူ႔ကို က်ာပြတ္စာ ေကြၽးသည္ကိုး...။
"ဟိတ္...ဘာ ညီမလဲ။ ငါ့ကို မမေလး လို႔ေခၚ။ ငါ ဒီက အိမ္ႀကီး႐ွင္ေကာင္မေတြကို အျမဲတမ္း မမႀကီး၊ မမေလး ေခၚခဲ့ရတာ။ ခု ငါ့ကို နင္ျပန္ေခၚရမယ္။ ၾကားလား.."
သူ ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားသလို အားငယ္စိတ္လဲ တၿပိဳင္တည္းေပၚလာမိသည္။ ေၾကာက္ပါ ေၾကာက္လာသလိုလို။ ခုမွ မလြယ္ေတာ့။ သူ ေျခခ်ဳပ္ လက္ခ်ဳပ္မိေနေလၿပီ။
စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရင္း... တံေတြး မ်ိဳခ်ၿပီး...
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.... မမေလး..."
သူ႔ရဲ႕ အျပင္ေလာက က အ႐ွိန္အဝါေတြ၊ မာနေတြ၊ သိကၡာေတြ အကုန္ အရည္ေပ်ာ္သြားသလို ခံစားမိသည္။
"ေအး...ဒီလိုမွေပါ့...ခစ္...ခစ္.."
ဒီလို ရီသံၾကားရျပန္ေတာ့ သူ ေက်နပ္သလို ျဖစ္မိသြားသည္။ သူ႔ေက်းဇူးကို ဒီတည သူေက်နပ္ေအာင္ ဆပ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္...မမေလး...ခုက စၿပီး မမေလး စကားကို နားေထာင္ပါ့မယ္။"
"နင္ ေရဆာေနလား။ ေရေသာက္ဦးမလား.."
မမေလး ေမးမွပင္ သူ ေရဆာရမွန္း သိလာသည္။ ေခါင္းကို ကမန္းကတမ္း ၿငိမ့္လိုက္သည္။
မမေလးက ခြက္ေလးတခု ခ်ေပးၿပီး ခြက္ထဲ ေရထည့္ေပးသည္။
"အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ေသာက္ရမွာလဲ..."
"ဟဲ့...နင္က ေခြးပဲေလ...ေခြးလို ေသာက္ေပါ့...ေစာက္တံုးရဲ႕..."
"ရႊပ္.."
"အ...ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
က်ာပြတ္စာ ေနာက္တခ်က္မမိခင္ ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္သည္။ ေရငတ္ေျပဖို႔က အဓိကပဲေလ...။

"ခစ္..ခစ္...ခစ္... ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ငါ့ ေခြးေလးက လိမ္မာသားပဲ...."
"ဝု...ဝု..."
မထူးဘူးေလ...။ သူေက်နပ္ေအာင္ ေခြးလို လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ တခိခိ နဲ႔ ရီရႇာေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ အေပ်ာ္ေတြ နည္းပါးခဲ့ပံုရသည္ေလ.။
"ငါ နင့္ကို ျမင္ေတာ့ အရင္က ေခြးႀကီးကို သတိရလိုက္တာ... ငါ့ ေျခႀကိဳေျခၾကား ေလ်ွာက္သြားေနတာ..."
မမေလး စကားက ဘာကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း သူသိသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ မမေလးနား ေလးဘက္ေထာက္သြားကာ ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။
"ဟဲ့...ဟဲ့...ငါက အဲလို သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ မလုပ္နဲ႔...မလုပ္နဲ႔..."
႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ မမေလး လန္႔သြားပံု ေပၚသည္။ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ရင္း ဆိုဖာေပၚ ဖင္ထိုင္ရက္က်သြားသည္။
သူကေတာ့ မရပ္တန္႔ေတာ့။ မမေလး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို တယုတယ စုပ္ေပးေနမိသည္။ မိုးေအးေအးမွာ ေႏြးေထြးေစခ်င္ပါတယ္ မမေလးရယ္။
မမေလး သူ႔ရဲ႕ ျပဳစုမႈေအာက္မွာ ေက်နပ္သလို ခတၱ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ခနေနေတာ့....ေျခေထာက္ကို သူ႔ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္ရင္း သူ႔ေခါင္းေပၚတင္ထားလိုက္ကာ...
"ေအး...ငါ နင့္ရဲ႕ အလိုက္သိတာကိုေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခါဆိုရင္ ငါက မလုပ္နဲ႔ဆို ခ်က္ခ်င္းရပ္... မရပ္ရင္ က်ာပြတ္စာ..."
ေျပာေျပာဆိုဆို မမေလးက က်ာပြတ္ကို မာန္ပါပါ ေဝွ့ယမ္းလိုက္သည္။
"ရႊမ္း..."
"နင္ေကာ ခ်မ္းေနလား။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနခ်င္ဘူးလား.."
"ဟုတ္ကဲ့...ေနခ်င္ပါတယ္..."
ဟိ ဟိ...မမေလးက သူ႔ကို တျပန္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ စုပ္ေပးေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ မယံုရဲေပမယ့္ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးကို မမေလးက ပုဝါျဖင့္ စည္းေႏွာင္လိုက္သည္။ ေခြးလိမ္မာေလးတေကာင္လို သူ ၿငိမ္ၿပီး ခံလိုက္သည္။ ေျခသံတ႐ွပ္႐ွပ္ၾကားရင္း မမေလး ေနာက္ထဲ ဝင္သြားသံၾကားသည္။ သူ႔မွာေတာ့ ရင္တလွပ္လွပ္........

က်လြိ .. က်လြိနဲ႔ အသံၾကားလို႔ သတိျပဳမိေတာ့.....ဟိုက္.... မမေလးက သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ကတ္ေက်းနဲ႔ ထိုးခြဲေနေလသည္။ သူ ေစာဒက မတက္ရဲ... သူ အသက္မ႐ွဴရဲ... သူ ျပန္မေျပာရဲ... မေတာ္လို႔ ကတ္ေက်းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးလိုက္ရင္ $က်ိဳးနည္းၿပီေလ။
အံမယ္ေလး... သူ႔မွာေတာ့ ေႏြးေထြးသြားမယ္ ထင္တာ ခုေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးဘဝကို ေရာက္ရ႐ွာေလၿပီ။ ခ်မ္းလိုက္သည္မွာ အသားတဆတ္ဆတ္ တုန္သည္။
"ဟား...ဟား... နင္ ခ်မ္းေနလား။ ေႏြးေထြးသြားခ်င္လား။ "
ပါးစပ္က ျပန္ေျပာမေနေတာ့ ေခါင္းပဲ တြင္တြင္ၿငိမ့္မိသည္။
ခနေနေတာ့ သူ႔ခါးဆီမွ ပူကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာျပင္....လည္ပင္း... တင္ပါး....။
ပူကနဲ.... ပူကနဲ ျဖစ္ကုန္ၿပီး သူ ထြန္႔ထြန္႔လူးေလၿပီ။
"အား....အား.....အား...."
"ရႊမ္း....ရႊမ္း.....ရႊမ္း...."
သူ႔ေအာ္သံ ထြက္လာတာနဲ႔ သူ႔တင္ပါးကို က်ာပြတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ေလသည္။
"မေအာ္နဲ႔.... ေအာ္ရင္ ႐ိုက္မယ္။ နင္ပဲ ေႏြးေထြးခ်င္ရဲ႕ဆို...."
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔မ်က္လံုးေပၚက ပုဝါကို ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ မမေလးက ဝါဆိုဖေယာင္းတိုင္ႀကီး ကိုင္ကာ ဖေယာင္းစက္ ခ်ေနေလသည္။
အလိုေလးဗ်ာ.. သူ႔အတြက္ေတာ့ မိုးေအးေအးၾကားမွာ ေခြၽးဒီးဒီး က်ေခ်ၿပီ။ ႀကိတ္ခံမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ တြင္တြင္က်လာေလသည္။
႐ုပ္ရည္ေလးလွသေလာက္ သိပ္လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္သူ မမေလးပါ။ ဂ်ပန္ေသလို႔ ဝင္စားသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။ ထူးဆန္းသည္မွာ အစပိုင္းက ပူေလာင္မႈကို ခံစားရေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ခံႏိုင္ရည္႐ွိလာသလိုလို....။ သူ ၾကမ္းေပၚမွာ လူးလြန္႔ရင္း ဖြားဖက္ေတာ္က တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနသည္ကို မမေလးက တခ်က္ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။
"ဟဲ့... နင္ ခ်မ္းေသးလား။"
"မခ်မ္းေတာ့ပါဘူး... မမေလး.."
"ဘယ္ကလာ... နင္ ခ်မ္းေနေသးတယ္... နင့္ေခါင္း အေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ဦးထုပ္ေဆာင္းေပးမယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့..."
"လာ... ငါ့အဝတ္ေတြ လာခြၽတ္ေပး..."
"ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြ ခ်ဳပ္ထားလို႔ မလြယ္ဘူး မမေလး..."
"ရႊပ္.."
"ေတာ္ေတာ္ ေစာက္သံုးမက်တာပဲ... လက္မအားရင္ နင့္ေစာက္ပါးစပ္က ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ.."
သူ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ မမေလးအနား က်ိဳးႏြံစြာ ခ်ဥ္းကပ္ရင္း အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ႏုထြားမို႔ေမာက္ေသာ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ ထင္းကနဲ ဝင္းကနဲ......။
ထို႔ေနာက္ ထမိန္ အထက္ဆင္စကို ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္ၿပီး ေျဖေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေျခေတာ္ရင္း ကြင္းလံုးကြၽတ္ေလၿပီ။
ဆင္ႏွာေမာင္းသ႑ာန္ ေပါင္ရင္းဂြဆံုကို ဖံုးကြယ္ထားတာကေတာ့ အနက္ေရာင္ ပန္တီေလး။ ပန္တီလွလွေအာက္မွာေတာ့ မို႔ေဖာင္းေသာ...(သို႔မဟုတ္)...ေဖာင္းမို႔ေသာ...တစံုတရာ....
"ဟဲ့ေကာင္ ဆက္လုပ္ေလ... ဘာငိုင္သြားတာလဲ.."
မမေလးက ႐ွက္ေသြးျဖန္းရင္း ရမၼက္ႂကြယ္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
သူ အသက္ဝဝ႐ွဴရင္း ခါးအထက္က ပန္တီစကို မိမိရရ ကိုက္ရင္း ေအာက္ဆီသို႔ တလိမ့္ခ်င္း...တလိမ့္ခ်င္း

ဝိုး.... အိပ္မက္ မက္ေနသလို ထင္မိသည္။ လွလိုက္သည့္ ပံုႏွယ္။ ေကာင္းကင္က နတ္သမီးတပါး ကိုယ္ထင္ ျပေနသလိုလို...။ ျဖဴေဖြးေသာ အသားအရည္တြင္ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ အမည္းစြက္လိုက္ေတာ့.....
အိုေလ.... ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထဲက ကဗ်ာ တပိုင္းတစ ညည္းမိသည္။ 
"ခ်ဳပ္ညရီတြင္ ျဖဳတ္ခ်ည္းျမင္သည္... ႐ွင္သာ ရခိုင္တန္ေဆာင္ေလာ...💝💝💝"
ဒါေပမယ့္ သူ႔အၾကည့္ေတြကို မမေလး ခႏၶာကိုယ္ကေန ခ်က္ခ်င္းလႊဲမိသည္။ ကြၽန္သာသာလူတေယာက္က ကိုယ့္သခင္မအေပၚ မျပစ္မွားသင့္ေပ။ 
သို႔ေသာ္ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကေတာ့ တင္းကနဲ ရင္းကနဲ ကဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနေလသည္။
မမေလးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ တခ်က္ရီရင္း....
"နင့္ကို ႐ိုက္ရတာနဲ႔တင္ ငါ့ တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနၿပီ။ နင္ေကာ ေရဆာေသးလား။ ေအး.. ငါ့ကို ခန ႏွိပ္ေပး ၿပီးရင္ ေရတိုက္မယ္.."
ထို႔ေနာက္ မမေလးက အဝတ္ဗလာျဖင့္ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္ အိပ္ခ်လိုက္ေလသည္။
သူ မမေလးဆီသို႔ ေခြးလို သြားရင္း...
"မမေလးကို ျပဳစုပါရေစ.."ဟု ေျပာကာ အသာအယာ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္။ ပုခံုးမွဆီ ေျခဖဝါးဆီသို႔ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္။ သူ႔အျပဳအစုေအာက္မွာ မမေလးက တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔တဟင္းဟင္း သက္ျပင္းခ်ေနသည္။
ခနေနေတာ့ မမေလးက ထထိုင္ရင္း...
"ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ... ငါ ေက်နပ္ၿပီ... နင့္ကို ေရတိုက္မယ္...ငါ ေျပာတဲ့ဆီကိုသြား..."

မမေလးက မတ္တပ္ထရင္း သူ႔ေက်ာေပၚ ခြထိုင္လိုက္ရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္ဆီ သူ႔ကို သြားခိုင္းေလသည္။ သူ မမေလး ျပဳတ္မက်ေအာင္ ထိန္းရင္ ေနာက္ေဖး ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ သူ႔ေက်ာေပၚမွာေတာ့ စိုစိ စိုစိ ျဖစ္ေနသလိုလိုပင္....။

သူ႔ေက်ာေပၚက မမေလးကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ ထိန္းေလ်ွာက္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ လွမ္းခဲ့ရေလသည္။ မမေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္​ က သိပ္မေလးေပမယ့္ ဒူးေခါင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ိန္းတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းတေလ်ွာက္လဲ သူလက္ကျမင္းသည့္ က်ာပြတ္သံ တရႊပ္ရႊပ္ကို ခံရသည္ေလ။ဒါေပမယ့္ ဒါသည္ကိုပင္ ခ်ိဳၿမိန္ဒုကၡလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ေနမိသည္။ ၾကက္ဟင္းခါးသီးရဲ႕ အရသာက ခါးေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူ ႐ွိေနသလိုေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ မမေလးက သူ႔ေက်ာေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။
"ကဲ....နင္ ေရေသာက္ခ်င္တယ္ဆို...ေရာက္ၿပီေလ..."
"ဟာ....ေရခ်ိဳးခန္းက ေရေတာ့ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး။ မသန္႔ဘူး မမေလးရဲ႕..."
"အိုေကေလ.... ေရခ်ိဳးခန္းက ေရမဟုတ္ရင္ေတာ့ ေသာက္မယ္ေပါ့ ဟုတ္လား.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ...မမေလး..."
သူ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဂုတ္ကိုဆြဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြၿပီး ေသးပန္းခ်လိုက္ေလသည္။
"ဟာ..."
"ဖလူး...ဖလူး...အဟြတ္..ဟြတ္..."
မမေလးရဲ႕ ႐ွမ္းလက္ဖက္ေျခာက္နံ႔ေလး သင္းေနေသာ ေသးတို႔က သူ႔ပါးစပ္ထဲ ဖိတ္တဝက္ စင္တဝက္ မ်ိဳတဝက္ ျဖင့္ မ်က္ႏွာအႏံွ႔စီးဆင္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္...
"ဟဲ့ေကာင္...ငါ ေသးေပါက္ၿပီးသြားၿပီ။ နင္ ဘာလုပ္ရမလဲ သိတယ္ ဟုတ္...."
"ဟုတ္....ဟုတ္ကဲ့...မမေလး.."
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ ကုန္းထၿပီး မမေလးရဲ႕ ရတနာေရႊၾကဳတ္မွာ စိုရႊဲေနတဲ့ ေသးေတြကို အငမ္​းမရ လိုက္လ်က္မိသည္။ အရသာဖူးေလး၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ လ်က္ေပးမိသည္။
မမေလးလဲ ၾကာလာေတာ့ ဒူးမခိုင္ေတာ့ပဲ အိမ္သာကမုတ္ေပၚ ထိုင္ခ်ရင္း သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဆြဲကာ ေပါင္ကားထားေလသည္။ ပါးစပ္မွလည္း တဟင္းဟင္းျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ညည္းညဴေနေလသည္။ ခနၾကာေသာ္....
"အား...မလုပ္နဲ႔ မလုပ္​နဲ ့ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ "ဟု ဆိုကာ သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဆြဲေလေတာ့သည္။
သူ မမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်နပ္ေသာ၊ ေမာပန္းေသာ၊ ႏြမ္းနယ္ေသာ၊ ရမၼက္ဆန္ေသာ အလွေပါင္းစံု ထံုမႊမ္းေနတာကို ျမင္လိုက္မိသည္။
မမေလးက သူ႔ေမးေစ့ကို ကိုင္ကာ သူ႔ကို အသာေမာ့ေစၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ေမးသည္။
"နင္ ငါ့ရမၼက္ဆႏၵကို အဆံုးစြန္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လား..."
"ဟုတ္.."
"ေအး....ငါလဲ လိုလားေတာင့္တမိတယ္...ဒါေပမယ့္လည္း အကာအကြယ္ပစၥည္း အဆင္သင့္မ႐ွိသလို ငါအျပင္လဲ မထြက္ရေတာ့ တားေဆးလဲ မဝယ္ႏိုင္ဘူးေလ...ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္သင့္ပါၿပီေလ...."
"ဟုတ္...မမေလး...ကြၽန္ေတာ္က ခုခ်ိန္မွာ မမေလးရဲ႕ ထားရာေန ေစရာသြားပါ... ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာတင္ တဘဝလံုးစာ အမွတ္ရေနမွာပါ။ ကြၽန္နဲ႔သခင္မၾကားက ထားရမယ့္စည္းကိုလဲ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္..(ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္...မမေလးရယ္..)"
"နင့္ဒဏ္ရာေတြ မနာက်င္ဘူးလားဟင္..."
"ခႏၶာကိုယ္က နာက်င္ေပမယ့္ ႏွလံုးသားထဲက ပီတိျဖစ္ေနတာပါ မမေလး၊ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးက ေငြေပးဝယ္လို႔ မရဘူးေလ.."
မမေလး ျပံဳးသည္။ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးသည္။ သူလဲ ျပံဳးသည္။ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က သံႀကိဳးေတြကို မမေလးကိုယ္တိုင္ တယုတယ ျဖဳတ္ေပးသည္။
"ကဲ....ခု အာရံုက်င္းလင္းလုၿပီ။ ဒီမနက္ခင္းကို ဒီအိမ္ႀကီး႐ွင္ေတြ ျပန္လာေတာ့မယ္။ ခုခ်ိန္ဆို ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြလဲ လမ္းေပၚသြားေနေလာက္ပါၿပီ။ မင္းသြားပါေတာ့ေနာ္......"
"ဟုတ္....မမေလး...ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္..."
သူ မမေလးရဲ႕ ေျခဖမိုးေလးကို ငံု႔နမ္းခဲ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxx

သူ ၿမိဳ႕ထဲက စက္ျပင္ဆရာေခၚၿပီး ျပန္လာေတာ့ အဲဒီအိမ္ေ႐ွ႔မွာ ကားတစီးရပ္ထားတာကို ျမင္ေလသည္။ လူသူအရိပ္အေယာင္ေတာ့ မေတြ႔ရ။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳခဲ့ရၿပီး သူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကုမၸဏီ ကိစၥေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနရေပမယ့္ သူ႔မမေလးကို တစက္မွ ေမ့မရ။ အျပင္ေလာကမွာ ဆရာဘဝနဲ႔ ေနခဲ့ရလို႔လားေတာ့ မသိ။ တခါတေလ ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဘဝေလးကိုပဲ တမ္းတေနမိသည္။
တခါတေလ မိုးသည္းညေတြမွာဆို ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေသာက္ရင္း အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပိတ္ကားေပၚ ျပန္ၾကည့္ေနရသလို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ခုေနာက္ပိုင္း သီေပါဘက္သြားျဖစ္လို႔ အဲဒီအိမ္အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ အိမ္႐ွင္ေျပာင္းသြားသလိုလို ဘာလိုလိုသာ ၾကားမိသည္။ ခုထိ ကြၽန္ေတာ့္ မမေလးကိုေတာ့ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ပါ။
စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ကြၽန္ေတာ့္မမေလးကို ေတြ႔မိခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္အေကာင့္ေလးကေန တဆင့္ ဆက္သြယ္ေပးၾကပါဗ်ာ...............................

(စာႂကြင္း..... ေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္ လို႔ တပ္လိုက္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ.....)

သို႔
...အမွတ္တရ....

သီေပါၿမိဳ႕ ▶▶▶▶

▶