အိမ့္ရွား

အိမ့္႐ွား (၁)

မေဟသီ (ပန္ထြာ)ေဂဟာ....
ျခံေပါက္ဝကဆိုင္းဘုတ္က ခမ္းနားလွပါဘိ။
တြီ... တြီ....
ကားဟြန္းသံနဲ႔ အတူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျခံတံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ တစ္လမ္းလံုး အလိုမက်သည့္မ်က္နာျဖင့္ ကားကို တရၾကမ္းေမာင္းလာသည့္ အန္တီမေဟသီ... အခုလည္းကားကို ေဆာင့္ထြက္ၿပီး အိမ္ေ႐့ွအေရာက္ ဘရိတ္ေဆာင့္နင္းလိုက္သည္။ ကားေပၚက ကမန္းကတန္းဆင္းရင္း..
`အိမ္ေနာက္မွာ ဂိုေဒါင္႐ွိတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ အာ့မွာ သြားေန'
ေျပာလဲေျပာ အိမ္ထဲလဲ အလွ်င္စလိုဝင္သြားသည္။ ဆာလာအိပ္ျဖင့္ထုပ္ထားသည့္ အိပ္ယာလိပ္က တစ္ဖတ္၊ အဝတ္အစားအိတ္က တစ္ဖတ္ျဖင့္ အန္တီေျပာသည့္ အိမ္ေနာက္ဘက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ျခံထဲမွာ အေစာက တံခါးလာဖြင့္ေပးသည့္ေကာင္မေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္၏။ ဪ...... ၿမိဳ႕သူဆိုတာ အေတာ္လွတာပဲ။ မ်က္ႏွာပဲ လွတာမဟုတ္ ေျခေထာက္ေလးေတြက ေဖြးဥေနတာပဲ။ ကုန္းကိုက္ခ်င္စရာ၊ အသဲယားစရာပဲလို႔ေတြးၿပီး ျပဳံးလိုက္မိသည္။

ၿမိဳ႕သူေလးခမ်ာ အလကားေနရင္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ျပဳံးစိစိလုပ္သြားသည္ကို ေက်နပ္ပံုမရ။ ခါးေထာက္၊ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ မသိဟန္ျဖင့္ ေနာက္ဘက္သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ၿမိဳ႕သူေလးက ဂါဝန္ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ရြာဘုရားပြဲမွာ လာေရာင္းသည့္ ဘိုမ႐ုပ္ေလးနဲ႔တူေနသေယာင္ပဲဟု ေတြးေနမိေလသည္။


(၂)

အန္တီေျပာတဲ့ ဂိုေဒါင္က တိတ္ဆိတ္စြာ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ဂိုေဒါင္က အေသးစား၊ အိမ္အေနာက္ဘက္တြင္ အလ်ားလိုက္ေဆာက္ထားသည္။ ဂိုေဒါင္အဆံုးတြင္ ေရတြင္းျဖစ္ၿပီး ၄င္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာက အိမ္သာ။ အိမ္သာနဲ႔ ေရတြင္းသြားၾကတိုင္း ဂိုေဒါင္ေ႐ွ့က ျဖတ္သြားရမည့္ အေနအထား။
ဂိုေဒါင္၏ ဟိုဘက္တံခါးက ပိတ္ထားသည္။ အိမ္၏ ေနာက္တံခါးႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး... ၁၅ေပေလာက္တြင္႐ွိေသာ ဒီဘက္တံခါးကေတာ့ ပြင့္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပါအန္တီ။ ဒီတစ္သက္ေတာ့ အန္တီ့ေက်းဇူး ဆပ္မကုန္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကို ဂိုေဒါင္ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ....
`ဟင္...... ဒါ.... ဒါ....
ငါေနရမယ့္ေနရာ........
အန္တီမ်ား မွားေျပာေလသလား။
အန္တီ မမွားေလာက္ပါဘူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ´
ဟိုဘက္အျခမ္းကစၿပီး ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားလိုက္သည္မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေသတၱာခြံမ်ား၊ ျခင္ေတာင္းအစုတ္၊ တာယာအေဟာင္း၊ ဂံုနီအိတ္နဲ႔ တစ္ျခား တိုလီထြာလီမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဒီဘက္အျခမ္းနံရံႏွင့္ ပစၥည္းပံုၾကားတြင္ (၁၀)ေပ ခန္႔သာ ေနရာလြတ္႐ွိသည္။ ၁၀ ေပဆိုေသာ အက်ယ္မွာ လူတစ္ေယာက္ေနႏိုင္ေလာက္ေသာ အက်ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း နံရံႏွင့္ကပ္လွ်က္တြင္ ထမီတန္းမ်ား၊ အဝတ္တန္းမ်ား ႐ွိေနသည္။ ထမီတန္းေအာက္မွာ အိပ္ရေတာ့မည့္ဘဝ။
`ဪ..... ငါေနမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ထမီတန္းေတြ ျဖဳတ္ေပးေလာက္မွာပါ....´
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ လွန္းထားတဲ့ ထမီမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အထုပ္ေတြ ပစ္ခ်လိုက္သည္။






(၃)

ဂိုေဒါင္တြင္း အသင့္႐ွိသည့္ တံမ်က္စည္း အေဟာင္းျဖင့္ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ အန္တီကလဲ ဘားမွ လာမေျပာ။ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း မ်က္ႏွာေ႐ွ့တည့္တည့္က ထမီမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
`ထမီေတြက အေတာ္လွတာပဲ။
ဒါ အန္တီမေဟသီ ထမီလား၊ ဟိုေကာင္မေလး ထမီလား။´
သူ ၈တန္းေျဖၿပီးလို႔ ၉တန္းေက်ာင္းတတ္ရန္ အန္တီက ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ၈တန္းအထိ ယခုလို ထမီတန္းေ႐ွ့ ငုတ္တုပ္ထိုင္ၿပီး ထမီမ်ားကို မၾကည့္ဖူးခဲ့ေပ။ အခုထမီတန္းက ၾကမ္းေပၚထိုင္ေနေသာ သူ႔ေခါင္းထက္ ျမင့္ေနသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ထမီမ်ား၏ အလယ္ေလာက္တြင္ ျဖစ္ေနသည္။
` ၿမိဳ႕သူေတြထမီက ေတာသူေတြထမီနဲ႔ ဘာကြာလဲ။ ´
ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ဖမ္းစားလြန္း၏။ အျပင္ကဝင္လာတဲ့ ညေနခင္း ေလႏုေအးေလးေတြက လွန္းထားသည့္ ၿမိဳ႕သူထမီ လွလွေလးမ်ားကို ေခါင္းျဖင့္ တိုးေဝွ့က်ီစားေနသည္။ တိုက္ခတ္တိုးဝင္လာသည့္ေလႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕သူထမီ၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကလဲ ဟန္ခ်က္ညီစြာ ယိမ္းႏြဲ႔ၿပီး ကေနသေယာင္။
ဖ်က္ဖ်က္လူးသြားသည့္ ထမီႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားမွာ ေတာသားအ႐ိုင္းေလး၏ ႏွလံုးကို ထိခတ္ပုတ္ႏိႈးေနသည့္အလား ရင္ေတြခုန္လာသည္။ ရြာမွာဆို ျမက္ခင္းေပၚပဲ လွန္ၾကသျဖင့္ ဖ်တ္ဖ်တ္မလူး၊ ယခု ၿမိဳ႕သူ ထမီေလးေတြ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနပံုက လိပ္ျပာေတာင္ပံခတ္သလို ထင္မိသည္။
`ၾကာပါတယ္ကြာ....
ငါတစ္ေယာက္ထဲ ႐ွိတာပဲ ၿမိဳ႕သူထမီေလးေတာ့ ကိုင္ၾကည့္ဖူးတယ္႐ွိေအာင္ ကိုင္ၾကည့္ဦးမွပါ´
လူငယ္ပီပီ ေတာသားပီပီ အ႐ိုင္းတံုးပီပီ ေအာင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕သူထမီနား အဆိုင္းမတြ ေရာက္သြားသည္။ ထမီအသစ္၊ အေဟာင္း၊ စကတ္ႏွင့္ ဂါဝန္မ်ား လိုက္ကိုင္ၾကည့္ရင္း လူက တုန္ယင္လာသည္။ ထမီ အသစ္ေလးတစ္ထည္ကို ကိုင္ၾကည့္ေနရင္ ေအာင္ေအာင္ တစ္ခု သတိထားမိသည္။ ေတာမွာဆို ထမီေပၚ အတြင္းခံမ်ား တင္ၿပီး လွန္းၾကသည္။ ၿမိဳ႕သူမ်ားက အတြင္းခံပဲ မဝတ္ေလသလား၊ ႐ွာမေတြ႔ေပ။ ထမီအသစ္ေလးက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းသည္။ ကိုင္ၾကည့္ရင္းမွ အတြင္းဖက္သို႔ လွန္ၾကည္သည္။ အျပင္ကလွသေလာက္ အထဲတြင္ အေရာင္အဆင္းမ႐ွိ။ လူဆိုတာ ႐ုပ္ရည္ဘယ္ေလာက္လွလွ အတြင္းစိတ္မေကာင္းသူေတြက မိန္းမထမီနဲ႔ တူတယ္လို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြးေနမိသည္။ ေအာက္မွာ ဘာထပ္႐ွိမလဲ.....ထပ္ၿပီး လွန္ၾကည့္မိသည္။ ေဟာ.... ေတြ႔ပါၿပီ။ ေအာင္ေအာင္ သေဘာက်စြာ ျပဳံးလိုက္၏။ ၿမိဳ႕သူေတြက အတြင္းခံကို ဖြက္ထားတာကိုး။
(၄)
``ဟဲ့ ... ေတာသား.... ထမီေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္မေနနဲ႔။ နင္နဲ႔ ဘားမွမဆိုင္ဘူး။ အဲ့ဒါ မိန္းကေလးေတြ ဝတ္တဲ့ဟာဟဲ့။´´
ဟင္... ၿမိဳ႕သူေလးပါလား။ သူ၏ ထမီသုေတသန လုပ္ငန္းထဲ ေမ်ာပါေနတဲ့ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕သူေလး ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမွန္း မသိလိုက္ေပ။ သူခိုးလူမိသြားေသာ ေတာသားအ႐ိုင္းေလး ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး ေခါင္းငံုလ်က္
``ထမီေလးက အရမ္းလွၿပီး မျမင္ဖူးလို႔ကိုင္ၾကည့္တာပါ။´´
ၿမိဳ႕သူေလး သူ႔ထမီကို လွတယ္ေျပာလို႔ထင္သည္ ေက်နပ္သြားသည့္သေဘာ.... မ်က္ႏွာက ျပဳံးလာ၏။
``အဲ့ဒါ မာမီက ငါ့ကို ၈တန္းေအာင္လို႔ ဝယ္ေပးထားတာ။
ေလ်ာက္မကိုင္နဲ႔၊ ေပကုန္မယ္၊ အာ့ထမီေရာင္းလိုက္ရင္ နင့္ကို ၂လေလာက္ ထမင္းေကြၽးထားလို႔ရတယ္။´´
ေတာသားေလး မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ထမီကိုၾကည့္လိုက္ ၿမိဳ႕သူကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အံဩေနသည္။ ၿမိဳသူေလးမွာ သူ႔ႂကြားလံုးေအာက္ေမ်ာေနေသာ ငတံုးေကာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္လာသည္။
``ဘာလဲ... မယံုတာလား´´
``ယံုပါတယ္ ၿမိဳသူရယ္။.... ၿမိဳ႕သူဆိုေတာ့ အေကာင္းစားပဲ ဝတ္မွာေပါ့ဗ်´´
``ငါ့နာမည္ ၿမိဳ႕သူမဟုတ္ဘူး။ ငါ့နာမည္က အိမ့္႐ွားထက္။ အိမ့္႐ွားလို႔ပဲေခၚေပါ့။ ငါ့ကို ထိပ္နဲနဲျပားလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ထိပ္ျပားလို႔ေခၚတယ္။ နင္ကေတာ့ငါ့ကို အဲ့လိုမေခၚနဲ႔။ နင္နဲ႔ငါက ၉တန္းအတူတတ္ရမယ္လို႔ မာမီက ေျပာတယ္။ ကဲ့ နင့္အေၾကာင္းေျပာေတာ့´´
ၿမိဳ႕သူေခၚ အိမ့္႐ွားေခၚ ထိပ္ျပား မေလးက လာမိတ္ဆတ္တာကိုး။ ေတာသားေလး ကလည္ကလည္ေအာင္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားသည္။
``ငါက ေအာင္ေအာင္ပါ။ နင္လဲလဲ ၉ တန္း တတ္မွာပဲလား။ ငါက စာေတာ္ၿပီး ေက်ာင္ဆက္မတတ္ႏိုင္လို႔ ဂ်ီးေတာ္မေဟသီ... အဲ အန္တီ မေဟသီက ေက်ာင္းဆက္ထားေပးဖို႔ ေခၚလာတာ´´
``ဪ....´´
``ငါက ေရကူးတတ္တယ္၊ အေျပးသန္တယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းလဲ လုပ္တတ္တယ္ဟ´´
ေအာင္ေအာင္ရဲ႕ ခပ္ႂကြားႂကြား အေျဖေၾကာင့္ ထိပ္ျပားေလးက မ်က္လံုးကို လိုအပ္သေလာက္ေလးျပဴးၿပီး
``အဲ့ဒါ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ´´
``ေရကူးတတ္ေတာ့ ေရမနစ္ဘူးေပါ့ဟ၊ အေျပးသန္ေတာ့.....အဲ......´´
``အေျပးသန္ေတာ့ ငါမုန္႔ဝယ္ခိုင္းရင္ ျမန္ျမန္ေျပးလို႔ရတာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား´´
``ခ္ခ္ခ္ခ္ခ္´´
ထိပ္ျပားေလးက သူ႔စကားကိုသူ သေဘာက်ၿပီး ခႏၵာကိုယ္ေလး တစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ရယ္ေနသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ ေပ်ာ္လာသည္။ အေပါက္ဝမွာရပ္ေနေသာ သူ႔ကို အားနာလာသျဖင့္ ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး ထိုင္ရန္ ေခၚလိုက္သည္။
``နင္ကလဲ အေပါက္မွာ ရပ္မေနပါနဲ႔ဟ။ ငါတို႔က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီပဲ၊ ဒီထဲလာခဲ့ေလ၊ ဒီထဲမွာက ဖင္ခ်လို႔ရတယ္ဟ´´
``ဘာာာာာ´´
႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားေသာ ထိပ္ျပား အဲ... အိမ့္႐ွားကို ၾကည့္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ ေၾကာင္သြားသည္။
``အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္၊ က်က္သတံုးေကာင္၊ အရမ္းမိုက္႐ိုင္းတာပဲ´´
``ဖီ ဖီ ဖီ´´
``ေယာက္က်ားတန္မဲ့ ထမီကိုင္တဲ့ေကာင္၊ ေခြးသူေတာင္းစား´´
``ဖီ!!!!!!´´
တံေတြလွမ္းေထြးၿပီး လွည့္ထြက္သြားေသာ ထိပ္ျပားေလးကိုၾကည့္ရင္း ေအာင္ေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ က်န္ခဲ့သည္။ သူဘာေျပာမိလို႔ပါလိမ့္။ ၿမိဳ႕သူေလး ထိပ္ျပား ေထြးသြားေသာ တံေတြးကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားသည္။ အေျဖမထြက္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ပထမ ၿမိဳ႕သူေလး တံေတြးက ျဖဴစင္ၿပီး အျပစ္ကင္းလြန္းေပမယ့္ သူ႔ကို ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးမွန္း သူမသိ။ နက္ျဖန္မွ ေတာင္းပန္ရမည္။ ယခုေတာ့ ပါလာသည့္ လက္ကိုင္ ပဝါေလးျဖင့္ ၿမိဳ႕သူရဲ႕ တံေတြးေတြကို တယုတယ သုတ္ၿပီး သိမ္းဆည္းေနမိသည္။ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ပထမ အမွတ္တရေလးပါပဲ။








(၅)
လက္ကိုင္ပုဝါေလးကိုသိမ္းရင္း တန္းေပၚက ထမီေတြကို ႐ွဴတင္းတင္း ၾကည့္ေနမိသည္။ ထမီမ်ားက သူ႔အား ေလွာင္ေျပာင္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ အစကတည္းက သြား မကိုင္ၾကည့္မိရင္ အခုလိုျဖစ္မွာမဟုတ္။
`႐ွပ္... ႐ွပ္..... ႐ွပ္´
ေျခသံ..... ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲ.....
အျပင္က ေျခသံကို ေအာင္ေအာင္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ တံခါးအကြယ္နား ေျခသံလံုေအာင္သြားၿပီး အသာေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ ခုနက ၿမိဳ႕သူေလး ထိပ္ျပား မ်ားလား။ ဒါဆို ေသခ်ာေတာင္းပန္ရမည္။ ဟင္..... အန္တီ မေဟသီပါလား။ အိမ္သာက ျပန္လာျခင္းျဖစ္မည္။ ကားေပၚက ကမန္းကတန္းဆင္း သြားတာက အိမ္သာတတ္ခ်င္လို႔ကိုး.....။ အန္တီက ဂိုေဒါင္ဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ပင္လွည့္မၾကည့္ပဲ အိမ္ထဲ တန္းဝင္သြားသည္။
`ဟူး........
ငါ့ကို ဖုတ္ေလသည့္ငပိ ႐ွိတယ္မထင္ပါလား။ အန္တီက အဖတ္မလုပ္ဘူး.....´
ေအာင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ တံခါးကို အသာေစ့လိုက္သည္။ အထဲျပန္လွည့္ဝင္ေတာ့လည္း မျမင္ခ်င္သည့္ ထမီေတြပဲ ျမင္ေနရသည္။ မ်က္စိကို မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။
``ဖီ ဖီ ဖီ´´
``ေယာက္က်ားတန္မဲ့ ထမီကိုင္တဲ့ေကာင္´´
``ဖီ!!!!!!´´
ထိပ္ျပားရဲ႕ စိတ္ဆိုးေနသည့္ပံုက အလိုလိုေပၚလာသည္။ အလန္႔တၾကား မ်က္စိျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ထမီတန္းႏွင့္ ထမီမ်ား။ သူ စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူ႔ဘဝက ထမီမ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္း.....လား။ ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္။ အထဲမွာ အတြင္းခံ ပါေသးသည္မဟုတ္လား။ ေအာင္ေအာင္ ျပဳံးလိုက္သည္။ ခုနက အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို သူ မကိုင္ၾကည့္လိုက္ရေသး၊ ယခု တံခါးလဲ ေစ့ထားသည္။ ဒါ အခြင့္အေရးပဲ။ အေတြးထက္ျမန္ေသာ ခႏၵာက ထမီေ႐ွ့ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ကို ၂လေလာက္ ထမင္းေကြၽးထားလို႔ ရတဲ့ ထမီတဲ့။ ဆြဲလွန္ၿပီး အတြင္းခံကို ကိုင္ၾကည့္ရန္ေတြးလိုက္ၿပီးမွ ထိပ္ျပားစကားကို သတိရၿပီး လက္ကတြန္႔သြားသည္။
`ဟဲ့ ... ေတာသား.... ထမီေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္မေနနဲ႔။ နင္နဲ႔ ဘားမွမဆိုင္ဘူး။ အဲ့ဒါ မိန္းကေလးေတြ ဝတ္တဲ့ဟာဟဲ့။´
ထမီေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္မေနနဲ႔။
ထမီေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္မေနနဲ႔။
ထမီေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္မေနနဲ႔။
.
.
ကိုင္ပါရေစ
ကိုင္ပါရေစ
ကိုင္ပါရေစ.....
ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ သူ႔လက္ေတြကို ေနာက္ပစ္ၿပီး မကိုင္မိဖို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသည္။ မရ.... ေမာလာသည္။ ရင္ထဲစို႔တက္လာၿပီး ထမီကို ေတြေတြႀကီး ေငးေနမိသည္။ ခုနက အတြင္းခံေလးက မ်က္စိထဲက မထြက္။ ဒူးေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ....။ ၂လတန္ ထမီေ႐ွ့ ဒူးေထာက္ခ် လိုက္မိသည္။
`ထမီေလးေရ...... ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါကြာ...´
စိတ္ထဲက ထမီေလးကိုေတာင္းပန္ရင္း ေခါင္းကို ထမီေအာက္နားစထိေရာက္ေအာင္ ငံုလိုက္သည္။ လက္နဲ႔မကိုင္ပဲ အတြင္းခံကို ထိၾကည့္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းပင္။ ဒူးေထာက္၊ ခါးကုန္းၿပီး ထမီေအာက္နားစကေန တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းကို တိုးဝင္ေနမိသည္။
လက္နဲ႔ ပြတ္ၾကည့္တုန္းက ေခ်ာေမြ႔သည္ဟု သိထားေသာ ထမီ၊ ပါးနဲ႔ ပြတ္မွ အရမ္းႏူးညံ့ၿပီး ေမႊးႀကိဳင္ေနမွန္း ေအာင္ေအာင္ သိလာ၏။ သူ ေပ်ာ္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ သူမသိ ၿမိဳ႕သူထမီေအာက္ေနရတာ အရမ္းေအးခ်မ္းသလို ခံစားေနရသည္။ ယခုဆို သူထိၾကည့္ဖူးခ်င္သည့္ အတြင္းခံက သူ႔လက္တစ္ကမ္း အဲ...... မ်က္တစ္ကမ္းတြင္။
ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ အသံ႐ွဴသံေတြ ျမန္လာသည္။ သူ႔အသက္႐ွဴထုတ္သည့္ေလက ထမီေလးကို ထိခတ္တိုးေဝွ့ၿပီး သူ႔လည္ပင္းဆီ ျပန္လာသည္။ စိတ္ကို အတည္ၿငိမ္ဆံုးထားၿပီ ပါးစပ္ကို ဟလိုက္၏။ ေျခေတြ လက္ေတြက ေအးစက္ၿပီး တုန္ေနသျဖင့္ အတြင္းခံကို သြားႏွင့္မထိေစရန္ အေတာ္ပင္ သတိထားေနရသည္။ ပါးစပ္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ အတြင္းခံေလးကို ဖိၿပီး ေခ်ၾကည့္လိုက္သည္။
ဟား......
ေအာင္ေအာင္၏ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး သိမ့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေလထဲ ေျမာက္သြားသလို ခံစားရလိုက္သည္။ အာေခါင္၊ လွ်ာ ႏွင့္ လည္ပင္းထဲတြင္ တိမ္ဆိုင္ တိမ္လိပ္မ်ား အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ေရာက္ေနသလိုပင္။ ႏူးညံ့လြန္းလို႔ ငံုထားရမလား၊ မ်ိဳခ်ရမလား၊ ေထြးထုတ္ရမလား မခြဲျခားတတ္ေတာ့။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ႐ုတ္တရတ္ ခ်ာခ်ာလည္သြားၿပီး သူ႔ကို ဆြဲခါယမ္းလိုက္သည္။ ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ထမီတန္းေအာက္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ပံုက်သြားသည္။ ေမာပန္းလ်က္၊ ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္၊ ရင္ခုန္လ်က္ျဖင့္ အလိုက္သင့္ေလး ပက္လက္လွန္ၿပီး အေမာေျဖေနမိ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိလုထိခင္ ထမီေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနမိေလသည္။ သိပ္ၾကာၾကာ ၾကည္ႏူးခြင့္မရ လိုက္ေပ။ သူ၏ အသက္႐ွဴသံမ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္း ေႏွးသြားၿပီး ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္မက္ကမၻာထဲ ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။


(၆)
``ဒုန္း´´
သြားၿပီ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ တံခါးဖြင့္သံ။ ေအာင္ေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လံုး႐ွိ အေၾကာအျခင္မ်ား ေတာင့္တင္းသြားသည္။ သူဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း သူမသိ။ ေလာေလာဆယ္ ထမီတန္းေအာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတာ့ မွတ္မိလိုက္သည္။ မထူးဘူးဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ မ်က္စိကို မသိမသာ ခိုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိပ္ျပား.......။ သူအသက္႐ႈ မွားေလာက္သည္။ ေရစိုေနေသာကိုယ္လံုးေလးကို ထမီရင္႐ွားၿပီး ဝင္လာသည္။ လက္ထဲတြင္ ေရဇလံုတစ္ခုႏွင့္ ပလပ္စတစ္ျခင္း တစ္လံုး ဆြဲလာ၏။ သူ႔ကို ျမင္ပံုမရ။ သူလဲ ထမီတန္းေအာက္တြင္ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လွ်က္ အၾကံထုတ္ေနရသည္။ ထိပ္ျပားက သူ႔ကိုေက်ာ္သြားၿပီး အစြန္ဆံုးမွ စၿပီး ထမီတစ္ထည္ခ်င္းကို ျခင္းက်ားေလးထဲ ထည့္ေနေလသည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း သူ႔အေပၚတည့္တည့္က ၂လတန္ ထမီေလးကို ႐ုတ္ၿပီး အတြင္း အျပင္ ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အတြင္းခံကိုလဲ ေသခ်ာၾကည့္၏။
``ေတာက္!!!!´´
ေအာင္ေအာင္တစ္ကိုလံုး တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိပ္ျပား သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို ဆက္သိမ္းေနေလသည္။ ဒါဆို ထိပ္ျပား သူ႔ကို ျမင္တာေပါ့။ ထမီမ်ား အကႌ်မ်ားသိမ္းၿပီး ေရဇလံုထဲမွ အဝတ္မ်ား ထုတ္လွန္းေနျပန္သည္။ ေရဇလံုထဲမွ ေလွ်ာ္ၿပီးသာ အဝတ္မ်ားကို ေရခါလိုက္ လွမ္းလိုက္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း သူ႔နား နီးလာသည္အထိ အၾကံကမထြက္ေသး။ သူ႔အေပၚတည့္တည့္သို႔ ထမီတစ္ထည္ လွမ္းလိုက္ေတာ့ ေရမ်ားက တစ္စက္စက္ႏွင့္ က်လာသည္။ သူဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လို႔မျဖစ္။
``ဟဲ့ေကာင္... ထစမ္း အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔´´
ထိပ္ျပားက လက္ေမာင္ကိုေဆာင့္လဲကန္ ႏိႈးလဲႏိႈးမွ သူအလန္႔႔တၾကား ငုတ္တုတ္ ထထိုင္လိုက္သည္။ ေရစိုထမီက ေခါင္းနဲ႔ၿငိေနသည္ကို လက္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ၿပီး
``ငါ..... ငါ.... ခုနက ဟိုဖက္မွာ အိပ္ေနတာ၊ လူးလွိမ့္ရင္း ဒီဘက္ေရာက္လာတာ ထင္..... ´´
သူ႔စကားမဆံးမီ ထိပ္ျပားက နားရြက္ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ထမီတန္းႏွင့္လြတ္သည့္ေနရာသို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။
``ထိုင္စမ္း.... ထိုင္စမ္း...
ဒူးေထာက္ထိုင္စမ္း....´´
``ဟို......ဟို...´´
``နင္ ေယာက္က်ား မဟုတ္ဘူးလား
ဟမ္!!.... ေယာက္က်ားမဟုတ္ဘူးလား´´
`` ဟုတ္.... ဟုတ္´´
``ဟုတ္ရင္ $ေပါက္ပိတ္ထား´´
ေၾကကြဲၿပီ။ သူဒူးေထာက္လ်က္နဲ႔ ထိပ္ျပားမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။ ခုနကလို ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ ကေလးအမူအရာ မဟုတ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ပံုလဲမေပၚ။ တစ္ခုခုကို ေအာင္ႏိုင္သူလိုပဲ။
``အဟတ္ အဟတ္ အဟတ္´´
ထိပ္ျပားရဲ႕ လုပ္ယူၿပီး ရယ္တဲ့သံကို သူက မလုပ္ယူဘဲ ေၾကာက္ေနမိသည္။
``ငါ.... ငါ..... ထမီကိုင္တဲ့ဟာ.... အန္တီကို ျပန္မတိုင္ပါနဲ႔ေနာ္၊ နင္ႀကိဳက္သလို အျပစ္ေပးပါဟာ´´
အဲ့လို ဝန္ခံလိုက္ေတာ့လဲ သူ႔စိတ္ထဲ ေပါ့သြားသလို ခံစားရသည္။
``ေသခ်ာလား´´
``ေသခ်ာပါတယ္ ထိပ္ျပား ေသခ်ာပါတယ္´´
``ေဒါက္... ေဒါက္... ေဒါက္´´
ေခါင္း ၃ ခ်က္ဆင့္ေခါက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ မ်က္စိမ်ား ျပာေဝသြားသည္။ သူ႔အမွားကို သူသိၿပီး ခ်က္ခ်င္း
``အိမ္႐ွားပါ အိမ့္႐ွားပါ အိမ့္႐ွားထက္ပါခင္ဗ်´´
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ့္႐ွားထက္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္လွ်က္












(၇)
အိမ့္႐ွားထက္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္လွ်က္ေတြးေနမိသည္။ ငဒူေလးေတာ့ ဘယ္လိုေနမည္မသိ သူ႔လက္ဆစ္ေလးေတြ အေတာ္နာသြားသည္။ ငဒူေလးလဲ ေခါင္းကိုပြတ္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။
``မလႈပ္နဲ႔၊ မပြတ္နဲ႔....´´
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အိမ့္႐ွား အမိန္႔ေပးသလို ေျပာလိုက္မိသည္။ သူမႀကိဳက္တဲ့ နာမည္ကိုေခၚ၍ စိတ္တိုၿပီး ေခါင္းေခါက္ကာမွ သူ႔လက္ဆစ္ေလးေတြပါ ထပ္ၿပီး နာသြားသျဖင့္ အရမ္းစိတ္တိုေနမိသည္။ စိတ္လဲတိုသလို ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ေနမိသည္။
ပထမတစ္ခါ ထမီကိုင္ၾကည့္သည္၊ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔တံေတြးေတြကို လက္ကိုင္ပဝါျဖင့္သိမ္းတာကို သူသိသည္။ မသၤကာ သျဖင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္လာၾကည့္ေတာ့ ထမီထဲ ေခါင္းေရာက္ေနတဲ့ေကာင္... အဝတ္ေလွ်ာ္ကာနီး လာေခ်ာင္းျပန္ေတာ့ ထမီတန္းေအာက္အိပ္လို႔။ ဒါဆိုေသခ်ာၿပီ။ သူသိတဲ့ ေဖ့ဘုတ္ထဲက BDSM.... ။ ေဖ့ဘုတ္ထဲမွာမို႔ အရည္မရ အဖတ္မရ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါ ဘယ္သူက ကြၽန္ခံမွာလဲ၊ တကယ္ခံမယ့္သူ႐ွိရင္ ငါလဲ သခင္မ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ကြၽန္တစ္ေကာင္ေလာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးခဲ့တဲ့ အိမ့္႐ွားထက္။ အခုေတာ့ သူ႔ေ႐ွ့မွာ ဒူးေထာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေလးေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ခက္တာက သူလဲ mistress ဆိုတာႀကီး မလုပ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္က ဘယ္လို စလုပ္ရမွန္းမသိ။ အရမ္းလဲ မလုပ္ရဲ။ မာမီက ပါတီသြားေနသျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ၂ေယာက္ထဲ ႐ွိသည္။ ဟိုက တစ္ခုခု ထလုပ္မွျဖင့္အခက္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိေတာ့ အဆင္ေျပေနၿပီ......။ ဒူးေထာက္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည္ကို သေဘာက်ေနမိသည္။
``ေခါင္းငံု႔ထားစမ္း´´
ေဖ့ဘုတ္ေပၚတြင္ သခင္မက ဘယ္လို ဘယ္ညာႏွိပ္စက္သည္မ်ားကိုျပန္စဥ္းစားသည္။ မရ။ ဒူးေထာက္ထားသည့္ ကြၽန္ကို လမ္းပတ္ေလ်ာက္ရင္း ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ေတြးမိေနသည္။
``ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း´´
ေသြးတိုးစမ္းသည့္ အေနျဖင့္ ဇတ္ပိုးကို နာရင္း ၃ခ်က္ ဆင့့္အုပ္လိုက္ရာ ကြၽန္ေအာင္ ငိုက္စိုက္က် သြားသည္။ ဘာသံမွ မၿငီးတြား။ ဒါဆို အိုေကတယ္။ အိမ့္႐ွား ျပဳံးလိုက္ၿပီး ေျခကို ေ႐ွ့ထိုးေပးလိုက္သည္။
``ေျခေထာက္ယက္စမ္း´´
ကြၽန္ေအာင္ ဇေဝဇဝါနဲ႔ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည္လာရာ ပါး ၃ခ်က္ ဆင့္ခ်ေပးလိုက္သည္။ လက္ဆမ်ားသြား၍ထင္သည္ ကြၽန္ေအာင္ မ်က္ႏွာနီသြားၿပီး သူ႔ေျခကို ကမန္းကတန္း ကုန္းယက္ေလသည္။ အရသာ႐ွိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ လက္ဖဝါးမွ အပူမ်ား ထြက္လာသလို ခံစားေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပါး႐ိုက္ၾကတာကိုး။ ကုန္းကုန္းကြကြျဖင့္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ယက္ေပးေနေသာ ကြၽန္ေအာင္ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္ ေျပေလ်ာ့ေနသည့္ ရင္လ်ား ထမီကို ျပင္ဝတ္လိုက္သည္။ ထမီအနားစက ကြၽန္ေအာင္ရဲ႕ ေခါင္းကို သြား႐ိုက္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ စုတ္အားျပင္းျပင္းျဖင့္ ေျခကို စုတ္လိုက္သည္ကို သတိထားလိုက္မိ၏။ သူလဲ BDSM ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသိတာပဲ႐ွိမယ္ ကြၽန္စိတ္႐ွိတာ ေသခ်ာပါတယ္ဟုေတြးရင္ ေနာက္ထပ္ ေျခတစ္ဖက္ကို ေ႐ွ့တိုးေပးလိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေျခေထာက္ကို ေျပာင္းၿပီး ယက္ေပးေနေသာ ကြၽန္ေအာင္ကို အရသာခံၿပီး ငံုၾကည့္ေနမိသည္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြၾကား ေပ်ာ့စိစိ ေႏြးေတးေတး လွ်ာက ေျပးလြားေနသည္မွာ တစ္မူထူး အရသာ ႐ွိေနျပန္သည္။ ေနာက္မွ ၾကာၾကာ စုပ္ခိုင္းရမည္၊ ယခုေတာ့ သူ တတ္တာမွတ္တာေတြ စမ္းဦးမွဟုေတြးရင္း ကြၽန္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေျချဖင့္ ခတ္ထုတ္ရင္....
``ဟဲ့ ထစမ္း´´
မထ။ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚ အပ္ထားသည္။ ဖေနာင္ျဖင့္ ေခါင္းကို ေပါက္ရင္း
``ဟဲ့ ထစမ္း ထစမ္း ထစမ္း´´
ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွန္းမသိ ေပါက္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေပါက္ေနမိသည္။ ဆံပင္နဲ႔ ေျခဖဝါး ထိေတြ႔မႈကလဲ ေျခေထာက္ကို ယားသလိုလို ျဖစ္ၿပီး ေပါင္ရင္းအထိ ပူေႏြးေနေလသည္။ ဖေနာင့္ေပါက္တာရပ္လိုက္သည္။ အိမ့္႐ွား ေျခေထာက္ေတြ ေႏြးၿပီး အေတာ္ေလး ေနလို႔ေကာင္းလာသည္။ ကြၽန္ေအာင္ကို ဆံပင္က ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ဒူးေထာက္ခိုင္းလိုက္မွ အေစာတုန္းက ေျခနဲ႔ခတ္လိုက္တာ ပါးစပ္ကို ျဖတ္ကန္သလိုျဖစ္သြားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ နာၿပီး မထတာကိုး.....။
စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားသည္။ ဆံပင္ကို ေဆာင့္ဆြဲကာ ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္လိုက္ၿပီး
``ဟ.. ဟ
ပါးစပ္ ဟႏိုင္သေလာက္ ဟစမ္း´´
ဟထားသည့္ပါးစပ္ကို ထပ္ျဖဲၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ လ်ာအေရာင္မွ အနီမဟုတ္ အျဖဴမဟုတ္.... အေတာ္လွသည္။ လက္သည္းနဲ႔ ဆြဲစိတ္ၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနေလသည္။ အသဲယားစရာ၊ သေဘာက်စရာ ျဖစ္၏။
``ၿငိမ္ၿငိမ္ေန´´
ေလွ်ာ္ၿပီး လွန္းရန္က်န္ေနေသးသည့္ ဇလံုထဲမွ အတြင္းခံတစ္ထည္ကို ယူလိုက္သည္။ ဟထားေသာ ပါးစပ္နားေတ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရညႇစ္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲသို႔ အတြင္းခံမွ ေရမ်ားစီးက်ေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း အိမ့္႐ွားတစ္ေယာက္ ေ႐ွ့သြားေလးမ်ား အလိုလို စိလိုက္မိသည္။ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ သူပါ လ်ာယားလာသျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္တြင္းမွာလဲ သြားရည္မ်ား က်လာေလသည္။ အတြင္းခံကို ဇလံုထဲ ျပန္ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး သြားရည္မ်ား၊ တံေတြးမ်ားကို အားရပါးရ ထပ္မံေထြးခ်လိုက္သည္။ သူပါ ဗိုက္ဆာသလို ခံစားေနရၿပီး လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ျဖစ္လာမိသည္။
``ပါးစပ္ပိတ္၊ အကုန္ၿမိဳခ်´´
ပါး ၂ခ်က္ ဆင့္႐ိုက္ၿပီး ...
``ေခြးလို ေလးဘက္ေထာက္စမ္း´´
ကြၽန္ေအာင္က ေမာ့ၾကည့္ေနသျဖင့္ ထပ္ၿပီး ပါး ႐ိုက္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ေလးဘက္ေထာက္သြား၏။ ငါ့လက္ဝါးက အေတာ္စြမ္းတာပဲဟုေတြးၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်ေနမိသည္။ ကြၽန္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာသုပ္ပဝါကိုယူၿပီး
``ေရာ႕... မ်က္လံုးကိုစီးၿပီး ပက္လက္လွန္အိပ္စမ္း´´
ဟုတ္သည္။ အိမ့္႐ွား အေပါ့သြားခ်င္လာၿပီ။ သူ႔နဲ႔ ကစားရတာ ကတုန္ကယင္နဲ႔ တစ္ခုခု လိုေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘာလိုမွန္း စဥ္းစားမရ။ အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ ကြၽန္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚတက္ခြၿပီး အားရပါးရ ပန္းခ်လိုက္သည္။ တစ္သက္လံုး အေပါ့သြားဖူးသည္။ ယခုအခါေလာက္ တစ္ခါမွ အရသာ မ႐ွိခဲ့ဖူးေပ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ေက်နပ္အားရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္း ထလာမိသည္။












(၈)
``ကဲ့.... တံခါးေပါက္ အဝကေနၿပီး နာရြက္ဆြဲ ထိုင္ထ လုပ္ေနစမ္း´´
ဟင္.... မၿပီးေသးဘူးလား အိမ့္႐ွားေလးရယ္ဟု စိတ္ထဲက ၿငီးတြားမိလိုက္သည္။ တံခါးဝတြင္ ထိုင္ထလုပ္ေနတုန္း အိန္႔႐ွားက အိမ္သာထဲ ဝင္သြားေလသည္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေညာင္းလာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္သာထဲက လွမ္းမျမင္ေလာက္ဘူး အထင္ျဖင့္ ရပ္ေနလိုက္သည္။
``အဟမ္း.... အဟမ္း´´
ေခ်ာင္းဟန္႔သံက အိမ္သာထဲကေန ငါျမင္ေနရတယ္ေဟ့ဟု ေျပာခ်င္တာမွန္း သူသိလိုက္သည္။ ေအာင္ေအာင္ ရပ္မေနရဲေတာ့။ ထိုင္ထကို မနားတမ္း လုပ္ေနမိသည္။ ေညာင္းေသာ္လည္း မရပ္ရဲ။ ၁၅မိနစ္ ၂၀မိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ အိမ့္႐ွားတစ္ေယာက္ အိမ္သာထဲက ျပန္ထြက္လာသည္။ နဖူးတြင္လဲ ေခြၽးမ်ား စို႔ေနေလသည္။
``ရၿပီ.... ဒူးေထာက္ေတာ့´´
``နင့္ကိုငါေျပာမယ္ ခုခ်ိန္က စၿပီး နင္နဲ႔ငါ ၂ေယာက္ထဲ ႐ွိတိုင္း ငါ့ကို သခင္မလို႔ ေခၚရမယ္။ ငါေခၚတိုင္း ငါနဲ႔ စကားေျပာတိုင္း ဒူးေထာက္ထားရမယ္။ ငါ့ကို႔ လံုးဝမၾကည့္ရဘူး။ နားလည္လား ေခြးေလး´´
``ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ သခင္မ´´
ေအာင္ေအာင္၏ အေျဖကိုၾကားေတာ့ အိမ့္႐ွား ဟတ္ဟတ္ပတ္ပတ္ ရယ္ေလသည္။
``ပံုးထဲက အဝတ္ေတြ ဆက္လွမ္းထားလိုက္။ ငါေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ေရခ်ိဳးထမီ ကြင္းလံုးပံုခဲ့မယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္လား´´
``ဟုတ္ကဲ့ သခင္မ´´
``အဝတ္ျခင္းေတာ့ ဒီနားလာထားလိုက္ အျပန္မွာ အိမ္ထဲကို ငါ့ဟာငါပဲ ယူသြားမယ္´´
`` ဟုတ္ကဲ့ သခင္မ´´
အိမ့္႐ွား အရမ္းသေဘာက်သြားၿပီး မေအာင့္ႏိုင္ပဲ ရယ္မိျပန္သည္။ အခုေတာ့လဲ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ ပိုင္ဆိုင္ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ ေရတြင္းကို ထြက္သြားေလသည္။




(၉)
ေရခ်ိဳးရင္း အိမ့္႐ွား ေတြးေနမိသည္။ သူအရမ္းလုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ mistress ဆိုတာႀကီးက သူထင္ထားသည္ထက္ ပိုၿပီး ေကာင္းေၾကာင္း၊ အရသာ႐ွိေၾကာင္း သိခဲ့ေလၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္း သခင္မဘဝကို စိတ္ကူးယာဥ္ဇတ္လမ္းမ်ားျဖင့္ ေတြးေတာဖန္တီးရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရေသာသူ႔အတြက္ ယခုေတာ့ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ ကြၽန္တစ္ေကာင္ ရခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ... သခင္မ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနခ်ိန္တြင္ ေအာင္ေအာင္လည္း ကြၽန္ဘဝကို အိမ္မက္မက္ခဲ့သူျဖစ္မည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္စိတ္ ႐ွိ/မ႐ွိ ေသြးတိုးစမ္းခဲ့သည့္ ပထမေျခလွမ္း ေအာင္ျမင္ ခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းဆက္ရန္ မခက္ခဲေတာ့ဘူးေလ။ ေသခ်ာ training ေပးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကြၽန္အျဖစ္ အသက္သြင္းရမည္။ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ကြၽန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေပး သင္ၾကားရမည္။ သူ႔ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ပါက ခိုင္းစရာ႐ွိတာ ေခၚခိုင္းယံုပင္။ ခိုင္းၿပီးရင္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တို႔၊ အားနာပါတယ္တို႔ ေျပာစရာမလိုေတာ့ေပ။ ခပ္တည္တည္ ခပ္တန္းတန္းနဲ႔ ထိုင္ရာမထ ဖင္မႂကြပဲ လက္ညဳိးထိုးၿပီး ခိုင္းေနရံုပင္ျဖစ္သည္။ ခိုင္းသည့္ကိစၥ စိတ္တိုင္းမက်ပါက...
ဖန္း.... ျဖန္း.....
ေအာင္ေအာင္၏ အဝတ္ေရခါသံမ်ားက အေတာ္ နားဝင္ခ်ိဳသည္။ သူလဲ ေရခ်ိဳးတာ လတ္စသတ္လိုက္၏။ ေရခ်ိဳးထမီကို ကြင္းလံုးခြၽတ္ၿပီး ဒီအတိုင္းထားခဲ့လိုက္သည္။ ဒီေန႔က စၿပီး ဒါေတြ သူ႔အလုပ္မဟုတ္ေတာ့..။ ဂိုေဒါင္ေ႐ွ့ ေရာက္ေတာ့....
``ဟဲ့´´
သူ႔ေခၚသံၾကားေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ေျပးလာၿပီး တံခါးေပါက္နားတြင္ ဒူးေထာက္ ေခါင္းငံုထားေလသည္။ ပံုစံသြင္းရတာ မခက္ခဲလွမွန္း သူသိလိုက္၏။
``ငါ့ကို ေက်နပ္ရဲ႕လား´´
``ေက်နပ္ပါတယ္ သခင္မ။ ေက်နပ္ပါတယ္ သခင္မ။ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ပါတယ္ သခင္မ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ကြၽန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာပါ သခင္မ´´
``ေမးတာပဲေျဖစမ္း၊ $ စကားမ႐ွည္နဲ႔။ ဘယ္ကတည္းက ကြၽန္စိတ္ေပါက္တာလဲ´´
``ငယ္ငယ္ ကတည္းကပါ သခင္မ´´
``အရင္က ကြၽန္ခံဖူးလား၊ အမွန္အတိုင္းေျပာ၊ ငါက ညာတာမႀကိဳက္ဘူး´´
``မခံဖူးပါဘူး သခင္မ´´
``ေခါင္းေမာ့စမ္း´´
ေအာင္ေအာင္၏ ပါး၂ဖက္မွာ သူ႐ိုက္ထားသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ရဲေနသည္။ ညာလက္နဲ႔႐ိုက္တာမ်ားသျဖင့္ ဘယ္ဖက္ပါးက ပိုၿပီးရဲေနေလသည္။ မာမီျပန္လာၿပီး ေတြ႔သြားလွ်င္ ဒုကၡ။ ပါး ၂ဖက္လံုး ညီတူရဲေနရင္ေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ပါ ဆိုၿပီး ညာလို႔ရမည္။ အေတြးႏွင့္အတူ ပါးထပ္႐ိုက္ရန္ လက္ေျမာက္လိုက္ၿပီးမွ ေအာင္ေအာင့္မ်က္ႏွာေပၚ ေသးခြပန္းထားခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္သည္။ သူ ရြံသလိုလိုျဖစ္သြားၿပီး..
``နင့္ရဲ႕ ညာဘက္ပါးကို နင့္ဟာနင္ ႐ိုက္စမ္း´´
``ဗ်ာ....´´
``လူလိုေျပာတာ နားမလည္ဘူးလား´´
``နားလည္ပါတယ္ သခင္မ၊ ႐ိုက္ပါၿပီ သခင္မ´´
``ဖန္း..... ဖန္း....´´
``အသံကလဲ တိုးလိုက္တာ.....။ ဒီမွာၾကည့္ ဒီအသံေလာက္ က်ယ္ေအာင္႐ိုက္စမ္း´´
``ျဖန္း... ျဖန္း...´´
အိမ့္႐ွားထက္ က ေျပာလဲေျပာ သူ၏ တင္ပါးကိုလဲ လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ႐ိုက္ျပလိုက္သည္။
``ေယာက္က်ားမဟုတ္ဘူးလား၊ ငါ့ဖင္ငါ ႐ိုက္တာေတာင္ နင့့္ထက္ အသံက်ယ္တယ္။ အသံက်ယ္က်ယ္ထပ္႐ိုက္စမ္း၊ ငါသေဘာမက်မခ်င္း ႐ိုက္ခိုင္းမွာ၊ ဒီေတာ့ တစ္ခါပဲအနာခံလိုက္ေပါ့၊ ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ့ ႐ိုက္စမ္း´´
``ျဖန္း... ျဖန္း...´´
``OK !!!´´
``ေတာ္ေတာ္နာသြားလား.....ဟဟ။ Sorry ေနာ္....။
ခ္ခ္ခ္..... ခဏေနရင္ နင့္အတြက္ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးနဲ႔ အေယာင္က်ေဆး လာေပးမယ္။ OK လား´´
``ရပါတယ္သခင္မ။ ကြၽန္ေတာ့မွာ ရြာက ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြပါ ပါတယ္ခင္ဗ်။ ´´
``ေအးေလ.... ၿပီးတာပဲ။ မာမီေမးရင္ ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေျဖလိုက္။´´
အိမ့္႐ွားလဲ အဝတ္ေျခာက္မ်ား ထည့္ထားသည့္ ျခင္းက်ားေလး ေကာက္ယူၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ေလသည္။ ထမီအက်ား ေအာက္က တင္ပါးမ်ားကို ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ေငးၾကည့္ၿပီး က်န္ခဲ့မည္ကို မိန္းမတို႔ အာ႐ုဏ္၌ အလုိလို သိေနခဲ့ေလ၏။






(၁၀)
မေဟသီ အေတာ္မူးေနၿပီ။ ဘက္ေဒးပါတီအစြမ္းေၾကာင့္ သူ႔ဟာသူ ကားေမာင္းျပန္ဖို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စိတ္မခ်ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ၏ ကားကို ထားခဲ့ခိုင္းၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကားျဖင့္ အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ရသည့္ အျဖစ္။ ျခံေ႐ွ႕အထိ ကားျဖင့္ လိုက္ပို႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးသူမ ဘယ္ေလာက္ ေသာက္ခဲ့သလဲ စဥ္းစားမိသည္။ တစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္..... ၾကယ္စံုတဲ့ေကာင္းကင္လို ေရတြက္၍ မရေတာ့။
``ဟား´´
သူမ ျခံတံခါးဖြင့္ရင္ ေခါင္းကို ယမ္းပစ္လိုက္မိသည္။ မေတြး ခ်င္ေသာ ဘဝက မူးလာတိုင္း အလိုလိုေရာက္လာျပန္သည္။
ဟုတ္သည္။ သူ၏ အရင္ဘဝက ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ မ်ိဳးစံုျဖတ္သန္းခဲ့ ၿပီးၿပီ။ အရင္က သခင္မ ဆိုတာ ေမ့ပစ္ခ်င္လွၿပီ။ သူတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ slave scool ဆိုတာ ယခုအခ်ိန္တြင္ မ႐ွိေတာ့ေပ။ သမီးေလး အိမ့္႐ွားထက္ကို ေမြးစားလိုက္ကတည္းက ကြၽန္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္ကဆို.... သူ႔ ေက်ာင္းက နာမည္ႀကီးပဲ။ ကြၽန္ခံခ်င္တဲ့သူေတြကို ႐ွာရသည္။ သာမန္ကြၽန္ေတြကို ေတာ္ဝင္ကြၽန္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရသည္။ စားပံု၊ သြားပံု၊ ေနပံု၊ ထိုင္ပံုက အစ သခင္မမ်ား ႀကိဳက္ေအာင္ သင္ေပးရသလို ဘယ္ကြၽန္က ဘာ type ဆိုတာ သိထားရေသးသည္။ ကြၽန္လာငွါးသူ Customer မ်ား သေဘာက်သည့္ type ႏွင့္ သူ႔တြင္႐ွိသည့္ ကြၽန္မ်ား အဆင္ေျပေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးရသည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး type အေထြေထြ ျဖစ္သျဖင့္ ဘက္စံုေတာ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့ မ႐ွိခဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း စီးပြားေရးထက္ ဝါသနာကို အရင္းတည္ ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ သူ႔ေက်ာင္းက အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးႀကီထဲတြင္ နာမည္ႀကီးပင္။ ေဘးလူအျမင္သင့္ေအာင္ေတာ့ ဟန္ျပစီးပြားေရး လုပ္ရ၏။ အိမ္ေနာက္ဘက္တြင္ ဂိုေဒါင္တစ္လံုး ေဆာက္ကာ ေဆးလိပ္ခံု ေထာင္ၿပီး ကြၽန္ေတြကို ေဆးလိပ္ လိပ္ခိုင္းခဲ့ရသည္။ လူအမ်ား အျမင္မွာေတာ့ ပန္ထြာ ေဆးလိပ္ခံုက ေယာက္က်ားေလးေတြ ေဆးလိပ္ လိပ္တယ္။ ထူးဆန္းစရာ အျမင္ျဖစ္ေန၏။ ကြၽန္နဲ႔ အက်ိဳးေပးပံုက ဟန္ျပေထာင္ထားသည့္ ပန္ထြာ ေဆးလိပ္ခံုကပါ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အဲ့ဒီတုန္းက သူ႔ဘဝက လိုေလေသးမ႐ွိခဲ့ေပ။ အတြင္းခံက အစ လုေလွ်ာ္ေပးမည့္ ကြၽန္မ်ား ႐ွိခဲ့သည္။ ဆုေပး ဒဏ္ေပး အျဖစ္ ေဆးလိပ္အမ်ားဆံုး လိပ္ႏိုင္သူသာ သူ၏ အဝတ္မ်ား ေလွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ customer မ်ားေ႐ွ႕တြင္ သူေလေျပေလးနဲ႔ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္မ်ားမွာ ေသးထြက္က်မတတ္ ေၾကာက္ခဲ့သည္အထိ ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
`ဟူး.....´
ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး အိမ္တံခါးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးေလး တံခါးလာဖြင့္ေပးေနပါလား။ အိမ္ထဲသို႔ ေလးကန္စြာ ဝင္လာၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ သမီးေလး မ်က္ႏွာက လွေနသလိုပဲဟု ေတြးမိသည္။ အေမတူ သမီးပီပီ အရမ္းအထက္စီးဆန္တဲ့ သမီးေလး၊ ကြၽန္ေတြသာ ဆက္ေမြးရင္ သူလဲ သခင္မေလး ျဖစ္မည့္ သမီးေလး.....။
`ဟူး...´
ေမြးစားသမီးေပမယ့္ သမီးအရင္းလိုခ်စ္သည္။ သမီးေလးကို ဒီေလာကထဲ ေရာက္မွာစိုးၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ကြၽန္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။ သမီးေလးကို သာမန္ လူလိုပဲေနေစခ်င္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတြကို ထားခဲ့သည့္ ဂိုေဒါင္လဲ အခြံသာက်န္သည္။
`ဟင္´
ယခုမွ သတိရမိသည္။ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုၿပီး သူေခၚလာသည့္ ရြာမွ ေကာင္ေလး။ ဒီေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူအိမ္သာတက္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ ေကာင္ေလးကို အိမ္ထဲေခၚမလာေသးပဲ ဂိုေဒါင္ထဲ ခဏသြားနားဖို႔ အလြယ္ေျပာလိုက္ၿပီးမွ ယခုထိ ေမ့ေနျခင္းျဖစ္သည္။
``သမီးေရ..... မာမီနဲ႔ပါလာတဲ့ေကာင္ေလးေရာ..´´
``ဂိုေဒါင္ထဲမွာပဲမာမီ.....´´
``ဪ.... ဟုတ္လား။ သမီးအိပ္ေတာ့ေလ... မာမီလဲ ခဏေနအိပ္ေတာ့မွာ´´
ေလွခါးအတိုင္း တက္သြားေသာ သမီးေလး ေနာက္ပိုင္းက အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စမို႔ လွေနသည္။ သူလဲဂိုေဒါင္ဖက္ ထြက္လာခဲ့၏။ ဒီေကာင္ေလးက သူကုန္သြားဝယ္ေနက် ရြာမွ ျဖစ္သည္။ စာေတာ္ၿပီး ႐ိုးသားသည္။ ႏြမ္းပါေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေသာ မိဘမ်ားမွ အကူအညီေတာင္းျခင္း၊ ရြာလူႀကီးမ်ားကလဲ အားကိုးတႀကီး အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သူလဲ မေနသာေတာ့ေပ။ သမီးေလးလဲ အေဖာ္ရ၊ သူလဲပညာပါရမီ ျဖည့္ၿပီး ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးရန္ တာဝန္ခံၿပီး ေခၚလာျခင္းျဖစ္၏။
``ဟင္´´
ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူ ဆူေဝသြားသည္။ အိပ္ဖို႔ ျပင္ထားသည့္ အိပ္ယာတစ္ခု။ ျခင္ေထာင္ ေခါင္းရင္းႀကိဳး ၂ေခ်ာင္းက ထမီတန္းတြင္ခ်ည္ထားသည္။ ေျခရင္းႀကိဳး ၂ေခ်ာင္းက ေသတၱာခြံအေဟာင္း ေတြနဲ႔ ခ်ည္ထားၿပီး ၾကမ္းေပၚတြင္ အိပ္ရန္ အိပ္ယာခင္းထားသည္။ ေကာင္းေလးက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဆာလာအိတ္ထဲမွ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေနသည့္ျမင္ကြင္း။
``ဟဲ့....... ဒါဘာလုပ္တာလဲ!!!´´
ေအာ္ၿပီး ေကာင္ေလးနား အျမန္ဆံုး ေရာက္သြား၏။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ ေနေသာေကာင္ေလးအား ဆံပင္မွ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ယမ္းပစ္သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာမွ ဒူးေထာက္က်သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေထာက္လ်က္ ျဖစ္သြား၏။
``ဒါ..... ဘာလုပ္တာလဲ´´
ကြၽန္တစ္ေကာင္လို ေလးဘက္ေထာက္ေနေသာ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ ေဝဝါးသြားသည္။
`နင့္ကို ကြၽန္ခံဖို႔ ေခၚလာတာမဟုတ္ဘူး!!!´´
`ကြၽန္ခံခိုင္းဖို႔ ေခၚလာတာမဟုတ္ဘူး!!!´´
စိတ္ထဲမွ ကုန္းေအာ္ကာ ေကာင္ေလး၏ ဆံပင္ကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေခါင္းကို ေဆာင့္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက လက္၂ဖက္ကို ၾကမ္းေပၚေထာက္ၿပီး ေတာင့္ခံထား သျဖင့္ ၾကမ္းႏွင့္မထိေပ။ ေစာေစာက သခင္မဘဝကို စားျမဳန္ျပန္ ေတြးထားျခင္းႏွင့္ ပါတီမွ မူးလာေသာ အ႐ွိန္ ၂ခုေပါင္းၿပီး မေဟသီ၏ စိတ္မ်ား လြတ္ထြက္သြားသည္။
`နင္က ေတာင့္ခံတယ္ေပါ့၊ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာ ေတာင့္ခံစမ္း..... ေတာင့္ခံစမ္း.....´
စိတ္ထဲမွ ၾကဳံးဝါးသံႏွင့္အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚေလးဘက္ေထာက္ ျဖစ္ေနေသာ ေကာင္ေလး၏ ဇတ္ပိုးေပၚသို႔ အားရပါးရ ထိုင္ခ်လိုက္မိေလသည္။














(၁၁)
ဇတ္ပိုးေပၚတြင္ အိကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေအာင္ေအာင္ ေ႐ွ႕သို႔ ငိုက္က်သြားသည္။ မည္သည့္အရာႀကီး ပိက်လာသည္ကို မေတြးအား။ မ်က္ႏွာႏွင့္ၾကမ္းျပင္ မိတ္မဆက္မိရန္အတြက္ လက္ဝါးကိုေမွာက္၊ ဒူးကိုေထာက္လ်က္ ၾကမ္းျပင္ကိုအားျပဳၿပီး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းလိုက္ရသည္။ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ဂုတ္ပိုးေပၚသို႔ အန္တီ မေဟသီက တစ္ခုခု ဖိခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ အလိုအေလ်ာက္တုန္႔ျပန္မႈအေနျဖင့္သာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ၿပီး။ ဘာပစၥည္းမွန္း သူမသိလိုက္။ သူ႔ဂုတ္ပိုးေပၚ အလိုက္သင့့္အလ်ားသင့္ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ထိန္းၿပီးမွ ဘာဆိုတာကို သူ သတိထားမိ သြားသည္။ သူျမင္ေနရသည္က ၾကမ္းေပၚ႐ွိ သူ႔လက္ေပၚသို႔ တက္နင္းထားေသာ ေျခေထာက္တစ္စံု။ ေျခသလံုးလွလွ တစ္စံုႏွင့္ ထိုေျခသလံုးကို တစ္ဝက္ခန္႔ဖံုးေနေသာ ထမီစ။
`ဒါ...ဒါဆို သူ႔ဂုတ္ပိုးေပၚက အန္တီမေဟသီေပါ့´
ေအာင္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ႐ုန္းမိသည္။ သူ႔လက္မွာ ဖိနပ္ျဖင့္ တက္နင္းခံထားရသျဖင့္ ႐ုန္းမရေပ။ အန္တီမေဟသီက သူ႔ဂုတ္ေပၚ ကားယားခြလ်က္ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနရင္း...
``နင္ ဘယ္ေလာက္စြမ္းလဲ ၾကည့္တာေပါ့၊ အခု လက္ကို ေကြးလိုက္ ဆန္႔လိုက္ လုပ္စမ္း´´
ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာ အမိန္႔သံနဲ႔အတူ သူ႔ေခါင္း ပူကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အန္တီက ေခါင္းေခါက္ၿပီး အမိန္႔ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ ပူကနဲျဖစ္သြားေသာေခါင္းႏွင့္အတူ ခႏၵာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြးသြားသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔စိတ္မ်ား ၾကည္လင္သြားေလစည္။ သူ႔တြင္ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ အျခား မည္သည့္ခံစားခ်က္မ်ားမွ မ႐ွိေတာ့။ ဗလာစိတ္ခ်ည္းသတ္သတ္ျဖင့္ အသက္ကို ပံုမွန္႐ွဴရင္း သူ႔လက္မ်ားကို ေကြးခ်လိုက္သည္။ အန္တီ၏ ခႏၵာကိုယ္ အေလးခ်ိန္က သူ႔အေပၚသက္ေရာက္သည္။ ေလးတယ္လို႔ ေျပာမရသလို ေပါ့တယ္လဲ ေျပာမရ။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ဆန္႔႔တင္လိုက္သည္။ အညိဳ႕ခံထားရသူတစ္ေယာက္ပမာ သူသည္ အမိန္႔အတိုင္း လက္ကို ေကြးလုိက္ဆန္႔လိုက္ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနမိသည္။
.
.
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ခါးထဲမွမ်က္ၿပီး ေအာင့္လာသည္။ ဂုတ္ေပၚခြထိုင္ထားျခင္းေၾကာင့္ အန္တီ၏ ခႏၡာကိုယ္ႀကီးကိုပါ အထက္ေအာက္ မတင္ေနရသလို ျဖစ္ေန၏။ အန္တီ၏ Weight က တျဖည္းျဖည္း ေလးလာၿပီး လက္မ်ားပါ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရပ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ေႏွးသြားလွ်င္ပင္ ေခါင္းေခါက္ခံေနရသျဖင့္ လံုးဝမရပ္ရဲေပ။ မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ေနေသာ ထမီေၾကာင့္ ေ႐ွ့သို႔ၾကည့္လဲ ဘားမွ မျမင္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ေခါင္းေခါက္မည္ကိုလည္း သူမသိႏိုင္။ ေခါင္းနာသြားမွသာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အားထည့္ၿပီး ဆက္လုပ္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
`အန္တီရယ္ ေတာ္ပါေတာ့၊ အန္တီရယ္ ေတာ္ပါေတာ့´
စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆုေတာင္းေသာ္လည္း ဆုေတာင္းမျပည့္ေပ။ အန္တီကေတာ့ ဖင္ေတာင္ တုပ္တုပ္မလႈပ္။ ထိုင္ျမဲ ဆက္ထိုင္၊ ေခါင္းေခါက္ျမဲ ဆက္ေခါက္ေနသည္။
.
.
ေကြးခ်လိုက္ေသာလက္ကို ျပန္ဆန္႔မတင္ႏိုင္သည္အထိ ေမာပန္းလာသျဖင့္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့ကြာ....... ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ေမွာက္ရက္ေနလိုက္သည္။
`အ႐ႈံးေပးပါၿပီ အန္တီ.........´ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ရင္း ေမာလြန္းသျဖင့္ အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။
``ဒါဘဲလား..... ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ငါေတာင္ ဖင္မပူေသးဘူး နင္က ဘာျဖစ္တာလဲဟဲ့။´´
ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေမးလိုက္ေသာ္လဲ ျပန္ေျပာသံမၾကားရ။ အသက္႐ွဴသံျပင္းျပင္းသာ ၾကားေနရသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနေသာေၾကာင့္ မေဟသီ၏ တင္ပါးႏွင့္ အဓိက အာရံုေၾကာမ်ားမွာ လႈပ္ႏိႈးခံရသလို ျဖစ္လာၿပီး ထိုတုန္ခါမႈကို စီးေမ်ာခံရေနရသည္လဲမွာ ဘာနဲ႔မွ မတူေသာ အရသာေပ။ ထမီေအာက္က ေခါင္းကို အသာအယာ ပြတ္ေပးရင္း မေဟသီ ေတြးေနမိသည္...
`ဒီေကာင္ေလးက ကြၽန္ခံဖို႔ေခၚလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါ ဘာေတြ ေလ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ.....၊ ဒုကၡပါပဲကြာ´
`အိုး... တစ္ဥစားစား ဘာစားစား ၾကက္သြန္က ၾကက္သြန္ပါပဲ၊ မထူးပါဘူး´
ခြဲျခားမရေသာ အေတြးႏွင့္ ဒြိဟစိတ္ကို ႐ွင္းပစ္လိုက္ရင္...
``ဟဲ့ေခြး... ဇိမ္ခံမေနနဲ႔ ထစမ္း။´´
ေအာင္ေအာင္ အေမာေျပသြားၿပီး အသားမ်ား မတုန္ေတာ့သျဖင့္ ေဆာင့္ကန္ၿပီး ထခိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
``လာခဲ့စမ္း..... အိပ္ယာထဲ ပက္လက္လွန္အိပ္စမ္း´´
ပက္လက္အိပ္ေနေသာ ေအာင္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ေပၚ ခြၿပီး ရပ္လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ထမီေလးကိုမၿပီး မ်က္ႏွာေပၚ ခြထိုင္လိုက္၏။ ေအာင္ေအာင္ အေနျဖင့္ ဘားမွ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ေလးလံ အိစက္ေသာ ဖင္မ်ားၾကား သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ျမဳတ္ေနၿပီ။ မ်က္စိ၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ပါးစပ္မ်ားမွာ ဘားမွ သံုးမရေတာ့။ ေအာက္တြင္ ေခါင္းဦးခံထားလို႔သာ ေခါင္းမနာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီအတြက္လဲ အန္တီကို ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ မေဟသီ၏ဖင္မွာ ေအာင္ေအာင္၏မ်က္ႏွာႏွင့္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းထိေတြေနေသာ္လည္း အံမက်သလို ခံစားေနရသျဖင့္ ဖင္ကို အသာ ျပန္ႂကြလိုက္၏။
``ဖူး....ဖူး......´´
``ေအး..... အသက္ဝေအာင္႐ွဴထား။ ရၿပီလား။ ကဲ့ စမယ္ အသက္ကို အဝ႐ွဴၿပီး ေအာင့္လိုက္ေတာ့´´
ထမီေအာက္သို႔ လက္ႏိႈက္ကာ ေအာင္ေအာင္၏ ေခါင္းကို စိတ္တိုင္းက် ေနရာခ်ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ညကလဲ နက္ေနၿပီမို႔ ဒီနည္းကို သူေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီနည္းက ကြၽန္တစ္ေယာက္ကို တစ္မိနစ္အတြင္း တြန္႔လိန္ေကာက္ေကြးၿပီး အသားတစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေစေသာနည္းပင္။ ထူးဆန္းတာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိသည္။ သူမ ေမြးခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္မ်ားအားလံုး စကားမ်ားၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို စကားမ်ားလြန္းလို႔ ပါးစပ္ကို တိပ္နဲ႔ ကပ္ထားရသည္ အထိပင္။ ဒီေကာင္ေလးက အခုခ်ိန္ထိ စကားမေျပာေသး။ နဲနဲေလ့က်င့္ေပးယံုနဲ႔ ကြၽန္ေကာင္းျဖစ္မည့္ လကၡဏာပင္။ အရြယ္ေလးလဲ ေကာင္းသည္။ အသားကလဲ ႏူးညံသည္။ ထိုင္ရတာ တစ္ျခားကြၽန္နဲ႔မတူ။ ဖင္ဇိမ္ခံလို႔ေကာင္းသည့္ ကြၽန္ေလးပဲ။
အေတြးမဆံုးမီမွာပင္ ေကာင္ေလး၏ ခႏၵာကိုယ္ တြန္႔လိမ္လာသည္။
``သူေတာင္းစားမ်ိဳးေလး.... ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း´´
သူေျပာၿပီး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ သူ႔ဖင္ေအာက္မွာ အသက္႐ႈမဝလို႔ တြန္႔လိမ္ေနတာပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ ၿငိမ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ မေဟသီမွာ ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ သူ၏ ႏို႔ကို ညႇင္သာစြာပြတ္ေခ်ရင္း ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေကာင္ေလး၏ ႏို႔မ်ားကို အားရပါးရ ဆြဲစိတ္လိုက္ကာ.....
``ေျပာေနတာ မရဘူးလား..... ဟမ္.....
ေခြးသူေတာင္းစား။ မေအလိုးရဲ႕..... ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း´´
ေကာင္းေလးမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူ၏ တင္ပါးမ်ားကို အတင္း တြန္းေနသလို အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီျဖစ္၏။
``ဟားဟားဟားဟား ...... နင္ၿငိမ္ၿငိမ္မေနရင္ ငါ့ဖင္ မႂကြေပးဘူး။ ´´
တင္ပါးကိုတြန္းေနေသာ လက္မ်ား ေျပေလ်ာ့သြားသျဖင့္ ဖင္ႂကြေပးလိုက္သည္။
ေအာင္ေအာင္ အသဲအသန္ အသက္႐ႈလိုက္ရသည္။ သင့္ပ်ံေသာ ရနံ့ေၾကာင့္ စိတ္မ်ား လန္းဆန္း သြားသည္။ အသက္႐ွဴမဝခင္မွာပင္ သခင္မက ျပန္ထိုင္လိုက္ျပန္သည္။
`လုပ္ထားစမ္း... သခင္မပဲ ထိုင္ႏိုင္မလား၊ ငါပဲ ခံႏိုင္မလား၊ ျပရေသးတာေပါ့´
ေယာက္က်ားမာနမ်ား ဆူပြက္လာၿပီး လံုးဝ ေအာင့္ထားရန္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူၿပီး မိမိရင္တစ္ခုလံုးပြင့္ထြက္မတက္... ခံစားေနရေသာ္လည္း မ႐ုန္းမိေပ။ နထင္ေၾကာမ်ား ေထာင္ထလာသည္အထိ ဖင္ေအာက္မွ အံႀကိတ္ရင္း လက္သီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားမိသည္။
``ဟင္းဟင္းဟင္း´´
သခင္မ၏ တိုးလ်ေသာ ရယ္သံက ခႏၵာကိုတစ္ေလ်ာက္ အေၾကာမ်ားအားလံုးအတြက္ မဟာအားေဆးတစ္ခုႏွယ္။ သူေပ်ာ္လာသည္။ အန္တီမေဟသီကို ကမၻာဦးသခင္မလို႔ ျမင္လာသည္။ သခင္မရယ္သံက သူ႔အတြက္ ဆုလာဘ္ တစ္ခု လို၊ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ထင္ျမင္လာသည္။
``ဖူး.....ဖူး....´´
သခင္မ ဖင္အႂကြတြင္ အားရပါးရ အသက္႐ွဴလိုက္ရင္း သခင္မမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ထမီနဲ႔ အုပ္ခံထားရသျဖင့္ အရာရာ ေမွာင္မဲၿပီး ေမြးပ်ံေသာ သခင္မ ကိုယ္သင္းနံ့သာ ရေနသည္။
``ဟတ္ဟတ္ဟတ္´´
ရီသံႏွင့္အတူ အသက္႐ွဴမရေတာ့.....။ .
.
.
ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္ သူမသိေတာ့။ ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္း သူမသိေတာ့။ ႂကြေပးလိုက္ ျပန္ထိုင္လိုက္ျဖင့္။ သူလဲ အႏိုင္မခံ အ႐ႈံးမေပးပဲ မ႐ုန္းမကန္ ေနခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရတ္ သခင္မ တင္ပါးမ်ားၾကားမွ ညႇိစို႔စို႔ ေခြၽးမ်ား ထြက္က်လာၿပီး မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး စိုရႊဲသြားသည္။ (စာ႐ွည္ေနရင္ မဖတ္မွာစိုးလို႔ ေဟာ..... ေရာက္ပါၿပီလို႔ လုပ္လိုက္ရတာပါ။)
``ဟူး....... မဆိုးပါဘူး´´
သခင္မက သက္ျပင္းခ် ခ်ီးက်ဴးရင္း မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္သည္။ ေခြၽးမ်ား ေပလူးေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ျပဳံးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ရင္....
``ဘယ္လိုေနလဲ´´
``ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါတယ္ သခင္မ´´
``ဘာ!!! နင္ငါ့ကို ဘယ္လိုေခၚတယ္´´
``ဟိုဟာ သခင္မလို႔ ေခၚတာပါ ခင္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး သခင္မဆီ ကြၽန္ခံပါရေစ၊ ကြၽန္ေတာ္ အားလံုး ႀကိဳးစားပါ့မယ္´´
မေဟသီ မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳံၿပီး ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အရိပ္ျပစရာမလိုေအာင္ ဒီေလာကရဲ႕ သခင္မပဲ၊ တစ္ခုုခုကို ေတြးမိသြားၿပီး မဲ့ျပဳံးေလးျပဳံးကာ....
``လတ္စသတ္ေတာ့ ကြၽန္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ သခင္မေတာင္ပန္က်ိဳးလာေတြ႔ေနတာကိုး´´
``ေအး နင့္အေနအထားကို ၾကည့္ရမွာပဲေလ၊ နင္နဲ႔ငါ ၂ေယာက္ထဲ႐ွိတိုင္း နင္က ငါ့ကြၽန္ေပါ့၊ ငါ့သမီးေလး မသိေစနဲ႔၊ ၾကားလား ေခြးသူေတာင္းစား´´
``ဟုတ္ကဲ့ပါ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သခင္မ´´
``ေအး .. အိပ္ေတာ့ မနက္က်မွ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာမယ္´´
မေဟသီလည္း ေမာလဲေမာ၊ ညနက္ေနၿပီမို႔ အိမ္ထဲသို႔ ကမန္းကတန္း ျပန္ဝင္သြားခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဘဝက ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္နဲ႔ အက်ိဳးေပးေနပါလားဟု ေတြးေနမိရင္...............

အခန္း(၁၂-က)
သူ႔ဘဝက ကြၽန္နဲ႔ အက်ိဳးေပးေနပါလား။ အိပ္ယာသိမ္းရင္း ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သခင္မႀကီးနဲ႔ သခင္မေလး.....။ သူတို႔အေတြးမွာ မိမိသည္ သူတို႔၏ကြၽန္။ ကြၽန္ကို ကြၽန္လိုပဲ ဆက္ဆံေတာ့မည့္ သေဘာမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ သူလဲ သေဘာက်၏။ အိပ္ယာသိမ္းၿပီးသျဖင့္ သခင္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမီမ်ားကို ဒူးေထာက္ၿပီး ေခါင္းျဖင့္ တိုးေဝွ့ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူ..... ႐ူးမ်ားသြားၿပီလား......။ ကြၽန္ျဖစ္ရတာကို ေပ်ာ္ေနရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ၿပီး ဂိုေထာင္တံခါးဝတြင္သြားထိုင္လိုက္၏။ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ားအရဆို ဒီအိမ္မွာ ေနသမွ်ေတာ့ ေခြးသာသာ ေနရေတာ့မည့္သေဘာပင္။ ေခြးအစစ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္သက္လံုး ေခြးဘဝကို ပိုင္ဆိုင္မည္။ သူကေတာ့ သခင္မႀကီး ေနခြင့္ျပဳသည့္ အထိသာ ေခြးလို ေနရမွာပါလား......။ အေတြးႏွင့္အတူ စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္သြား၏။ ဒီအိမ္ကေန ေမာင္းထုတ္မခံရေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
...
``ဟိတ္ေကာင္´´
`ဟင္....´
သြားၿပီ.... သူတံခါးေပါက္တြင္ ထိုင္ေတြးေနတုန္း သခင္မေလးက အိမ္သာထဲမွ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတံခါးေပါက္နား လာမထိုင္ခင္က အိမ္သာထဲ ဝင္သြားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုမူ သူက အိမ္သာဘက္လွည့္ထိုင္ေနသျဖင့္ သခင္မေလးကို ေခ်ာင္းၾကည့္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။
သူ႔အသားေတြတုန္တက္သြားၿပီး ဘယ္က ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ပင္ သူမသိလိုက္။ သူ သိလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူကဒူးေထာက္လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ျဖင့္ သခင္မေလးက သူ႔ေ႐ွ့ေရာက္ေနၿပီ။ စိတ္ထဲမွလဲ ရတတ္ရာရာ ဘုရားစာမ်ား ဆိုေနမိသည္။
``နင္ ... ငါ့ကို ေခ်ာင္းေနတာလား´´
သခင္မေလးရဲ႕ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့အသံက သူ႔ေၾကာက္စိတ္ကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစေလသည္။
``မ..... မဟုတ္ပါဘူး သခင္မ´´
သူ႔ေခါင္းက အလိုလို ေျမႀကီးကိုေမွာက္လ်က္ အပ္ထားလိုက္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ လက္ဖဝါး ၂ဖက္က ေျမေပၚ ေမွာက္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ သခင္မေလးကို ေမတၱာေတြ ပို႔ေနမိသည္။
`သခင္မေလး က်န္းမာပါေစ၊ သခင္မေလး ခ်မ္းသာပါေစ´
``ဟူး´´
သူေမတၱာပို႔လို႔လား.... မနက္ေစာေစာမို႔ သခင္မေလး စိတ္ၾကည္ေနတာလား မသိ။ သခင္မေလးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရသည္.....။ ဒါက ခြင့္လႊတ္သည့္ အသံျဖစ္ဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သခင္မေလးက အိ ကနဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္.....
``နင္က ႏွာဗူးပဲ၊ ငါ အိမ္သာ သြားတာကိုေခ်ာင္းတယ္၊ ဟုတ္လား၊ ကြၽန္တစ္ေယာက္က ဘယ္လို ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာ နင့္မိဘေတြက သင္မေပးလိုက္ဘူးလား။ ဟမ္!!!....´´
``.....´´
``ဟဲ့.... ေျဖေလ....´´
``မသင္ေပးလိုက္ပါဘူး သခင္မ။´´
``ဘာ!!!! ေမြးတုန္းက ေမြးၿပီး ဘားမွ သင္မေပးလိုက္ဘူး ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုမိဘေတြလဲဟ.....။ နင္မွတ္ထား နင္က ကြၽန္ျဖစ္ဖို႔ ေမြးလာတာ။....... ၾကားလား။´´
``ဟုတ္ကဲ့´´
`ေဒါက္.... ေဒါက္´
ေခါင္း၂ခ်က္ ေခါက္လိုက္ရင္း......
``ဘာ ဟုတ္ကဲ့လည္း၊ ျပန္ေျဖစမ္း ဟဲ့ေခြး´´
``ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္မ´´
ေခါင္းကလဲနာ၊ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ေျမႀကီးႏွင္ ပိုၿပီး ဖိကပ္ထားလိုက္မိသည္။ နဖူးတင္မကေတာ့ ႏွာေခါင္းပါ ဖိထားမိသျဖင့္ ပါးစပ္နဲ႔ အသက္႐ႈလိုက္တိုင္း ေျမႀကီးမ်ားက ေဘးသို႔ လြင့္သြားၾကသည္။
``ေျဖာက္´´
သခင္မေလးက ေဘးနားကသစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးကို အေလာေတာ္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး သူ႔ ေမးေစ့ေအာက္မွ အသာပင့္တင္လိုက္သည္။ အိုး...... လွလိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတဲ့ သခင္မေလး။ သူျမင္ရတာက သူ႔မ်က္ႏွာနားက သခင္မေလးရဲ႕ ေျခေထာက္၊ ထိုေျခေထာက္အထက္က ဝဲက်ေနတဲ့ ညအိပ္ထမီအနားစ။ ထို႔ေနာက္ သခင္မေလးရဲ႕ တင္ပါးတင္းတင္း၊ ထိုတင္ပါးႏွင့္ ေျမႀကီး ၾကားက လြတ္လပ္ေနတဲ့ ေလဟာနယ္၊ ထိုေလဟာနယ္ထဲ အတင္းတိုးဝင္ေနတဲ့ အာရံုဦးရဲ႕အလင္းေရာင္ပ်ပ်။ သူဘဝအတြက္ ျပည့့္စံုသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေခါင္းေခါက္ခံထားရတဲ့ နာက်င္မႈေတြက သခင္မေလး တင္ပါးေအာက္မွ ေလႏုေလေအးေလးေတြႏွင့္အတူ ထြက္ေျပးသြားသလိုပင္။
``ငါ့ဖင္ ဒီေလာက္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ေကာင္၊ ဒူးေထာက္စမ္း´´
ေျပာလဲေျပာ မတ္တပ္လဲ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက သခင္မေလးေပါင္ဂြၾကားအျမင့္ေလာက္တြင္ ႐ွိေနသည္။
``မ်က္ႏွာကလဲ ေျမႀကီးေတြနဲ႔၊ ေျပာင္ေအာင္သုပ္စမ္း´´
မ်က္ႏွာက ေျမႀကီးမ်ားကို ကမန္ကတန္းသုပ္ေနစဥ္ သခင္မေလးက သူ႔ကို ေက်ာေပးသြားရင္း....
``ငါ့ဖင္ၾကားထဲကို နင့္မ်က္ႏွာထည့္ၿပီး ငါ့ကို ေသခ်ာဖတ္ထား၊ ဖတ္ထားစမ္း.... အဲ့ဒီထက္ တင္းေအာင္ဖတ္စမ္း... ဟဲ့ ေသခ်ာဖတ္စမ္း..... အီး...... အူး....´´
``ဘူ......´´
သခင္မေလးတင္ပါးက တုန္ခါမႈႏွင့္အတူ..... သခင္မေလး တင္ပါးၾကား ျမဳတ္ေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးပါ တုန္ခါသြားသည္။ ေလလည္တာ က်န္းမာေရးေကာင္းလို႔ ဟု လူႀကီးမ်ားက ေျပာဖူးသည္။ သခင္မေလးက အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ က်န္းမာလြန္းတာပဲ။ အန႔ံအသက္ကလဲ မဆိုးဝါးလွ... သူလက္ကို အသာေဖ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
``ဟဲ့... မၿပီးေသးဘူး... ေသခ်ာဖတ္ထားစမ္း....´´
အ႐ွိန္ယူေနပံုရသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေလမလည္ေသး။ သူလဲ တင္ပါး၂လံုးၾကားမွ သခင္မေလးရဲ႕ က်န္းမာေရး ေႂကြးေၾကာ္သံကို ေစာင့္ရင္း... ရင္ခုန္လာသည္။
``ပါးစပ္ကို ဟထားစမ္း.... ဟ... ဟ..
က်ယ္က်ယ္ဟစမ္း...´´
ေျပာလဲေျပာ ေ႐ွ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ ကို အနည္းငယ္ေကာ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးကိုကုန္ကာ...
``Buuuuuuuuu´´
ေလလည္သံႏွင့္အတူ ဟထားေသာပါးစပ္ထဲသို႔ အလံုးလိုက္ဝင္လာေသာ အီးေငြ႕ေၾကာင့္ အသက္႐ွဴေတြမွားကုန္ၿပီး ရင္ေတြပါ အရမ္းတုန္လာသည္။ ပါးစပ္ဟထားလို႔လားမသိ၊ အေတာ္ျပင္းထန္သည္ဟု ခံစားလိုက္ရ၏။ ၾကားတြင္ ထမီသာခံမထားပါက င႐ုတ္သီးဖတ္မ်ား၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဖတ္မ်ားပါ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာေလာက္သည္ဟုေတြးေနမိ၏။
``ဟဲ့ ႐ႈစမ္း ႐ႈစမ္း... ေသခ်ာ႐ႈစမ္း...
အဆုတ္ထဲ ျပည့္ေအာင္ ႐ႈစမ္း.....´´
``ပီ..... ပြီ.... ပိ ... ပိ.... ႐ွဴး....´´
မုန္းတိုင္းၿပီးလို႔ ေလျပည္တိုက္သလိုပင္၊ သခင္မေလးက ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္း အလ်ဥ္းမ႐ွိပဲ အားလံုးကို သက္ေသာင့္ သက္သာျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာ့ခ်ေနေလသည္။ သူလဲ အဆုပ္ထဲအထိေရာက္ေအာင္ ႐ွဴသြင္းရင္း ေခါင္းမူးလာ၏။
``ဟဲ့ လြတ္ေတာ့..... ငါ့ဖင္ကို အာ့ေလာက္ ႀကိဳက္မေနနဲ႔။ နင္တစ္သက္လံုး ငါ့ဖင္ေအာက္ေနရမွာ၊ စိတ္ခ်.. ဟိဟိ´´
ေထာက္ထားသည့္ဒူးမ်ားပင္ မခိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပဆစ္တုပ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
``ဘယ္လိုေနလဲ... ေမႊးလား?´´
``ဟုတ္... ေမႊးပါတယ္ သခင္မ´´
``ဘာ.... အီးန႔ံကို ေမႊးတယ္ေျပာရေအာင္ နင္က ရြဲ႔တာလား´´
``ျဖန္း´´
ပါတစ္ခုလံုး ပူထူသြားေသာေၾကာင့္ ကမန္းကတန္းျပန္ၿပီး
``မ.. မေမႊးပါဘူး သခင္မ၊ နံတာပါ ခင္ဗ်၊ နံတာပါ ခင္ဗ်´´
``ျဖန္း.. ျဖန္း´´
``ေစာက္ေကာင္... နင္က ငါ့ကို နံတယ္လို႔ ေျပာရဲတယ္ေပါ့´´
``မေမႊး မန႔ံပါ သခင္မ၊ အေလာေတာ္ပါခင္ဗ်´´
ေမႊးလဲ ပါး႐ိုက္ခံရ၊ နံလဲ ပါး႐ိုက္ခံရ...... မေမႊးမနံလဲ ပါး႐ိုက္ခံရေတာ့မည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း သခင္မက ထပ္မ႐ိုက္ေတာ့ေပ။
``ဟားဟား ဟားဟား´´
``မင္းေတာ္လာၿပီေခြးေလး... ၊ အခုလိုမနက္ေစာေစာ အီး႐ွဴတာက အဆုပ္က်န္းမာေရးအရမ္းေကာင္းတာကြ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ သဘာဝတရားအရ အိပ္ယာႏိုးႏိုးခ်င္း အီးေပါက္ၾကတာေလ၊ အဲ့ဒီအီးန႔ံက အာရံုေၾကာေတြကိုလဲ ႏိုးၾကားေစတယ္၊ ဒါေတြေျပာျပလို႔ သိမွာလဲမဟုတ္ပါဘူး....´´
သခင္မေလးက သူ႔ဟာသူ ေျပာလဲေျပာ ရီလဲရီေနရင္း...
``ကဲ့ ပါးစပ္ေဆးေပးမယ္.....
ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့.....´´
သူ လန္႔သြားသည္။ မေန႔ညေနကလို ေသးေပါက္ခ်ေတာ့မွာလား။ ရင္ေတြလဲ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္သြားသည္။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသး သခင္မေလးက အခုမွ အေပါ့သြားထားတာပဲ။ ႐ႈပ္ပြသြားေသာအေတြးမ်ားႏွင့္အတူ သခင္မေလးေနာက္မွ ယို႔က်ိဳးစြာ လိုက္သြားမိသည္။ ေရတြင္းနားေရာက္ေတာ့ သခင္မေလးက....
``ကဲ့... ဒူးေထာက္ လက္ေျမာက္၊ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး ပါစပ္ဟထားစမ္း´´
သခင္မျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည့္ ဘဝမို႔ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာ ႀကိဳမသိေပမယ့္ အားလံုးကို တစ္ေဝမတိမ္း လိုက္လုပ္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးကိုေတာ့ အသာေလး ခိုးဖြင့္ၾကည့္မိ၏။ သခင္မေလးက ေရကန္ေဘာင္ေလးေပၚထိုင္ရင္း....
``၁ ကေန ၆၀ အထိ ငါေရေပးမယ္။ မလႈပ္ရဘူး။ တစ္ခါလႈပ္ရင္ ၁၀ တိုးၿပီးေရမယ္။ ႐ွင္းလား´´
မ်က္လံုးကို ကမန္းကတန္းပိတ္ကာ။
``ဟုတ္ကဲ့ သခင္မ´´
မဟုတ္ကဲ့လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနမို႔ ဘာမသိ ညာမသိ ဟုတ္ကဲ့လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒူးေထာက္ လက္ေျမာက္ရံုေလးဆို ၁မိနစ္မက ေနခိုင္းလဲရသည္။ အခုက ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာ သူမသိေပ။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ ပိုၿပီး ရင္ခုန္လာသည္။
``ပါးစပ္ထဲ က်လာတဲ့ အရည္ေတြကို မ်ိဳမခ်ရဘူး၊ ေထြးမထုတ္ရဘူး၊ မလႈပ္ရဘူး..... ok ...?´´
`ဘာအရည္လဲ ... ဘာအရည္လဲ....´
သူေတြးၾကည့္လို႔မရသည့္အဆံုး မ်က္လံုးကို မသိမသာေလး ခိုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရာအားလံုး ေနာက္က်သြားေလၿပီ။ သခင္မေလးက ေျခေထာက္တိုက္သည့္ ဆပ္ျပာတံုး အသစ္ေလးကို သူ႔ပါစပ္ထဲ တစ္ဝက္တိတိ ထိုးထည့္လိုက္၏။ ေရကန္ေဘာင္ေပၚ ျပန္ထိုင္ရင္း တင္ပါးႏွင့္ ေရကန္ေဘာင္ အထိတြင္
``၁´´
သခင္မေလးက ျပဳံးစိစိျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေျခေထာက္ကို ဟန္ပါပါ ခ်ိတ္ထိုင္လိုက္သည္။ အေပၚေရာက္ေနေသာ ညာေျခေထာက္၏ ေျခဖ်ားကို လႈပ္ခတ္ကစားေနရာ ေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ဖိနပ္႐ိုက္သံမွအပ မနက္ခင္းက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွ၏။
``၂´´
``ဟဟ.... ကိုယ့္အျပစ္ကို ေတြးထားစမ္း။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ဖင္ကို မေခ်ာင္းေတာ့ပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေန´´
``၃´´
ဆပ္ျပာတံုးက ေမႊးၿပီး ပူ႐ွိန္း႐ွိန္႐ွိ၏။ အသက္႐ႈတိုင္း ပူေလာင္လာသည္။
``၄´´
``ဝါး..........´´
သခင္မေလးက သမ္းေဝရင္း လက္၂ေခ်ာင္းကို ေဘးသို႔ ဆန္႔ၿပီး အပ်င္းဆန္႔ေနသည္ကို ခိုးၾကည့္ရင္း ျမင္ေနရသည္။
``ဟူး...... ၅´´
ဒီလိုသာဆိုမလြယ္လွ။ သခင္မေျပာသည့္ ၆၀ ဆိုတာ စကၠန္႔ ၆၀ မကႏိုင္ေတာ့၊ အမွတ္စဥ္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုၾကားက အေတာ္ေလးျခားသည္။ သူစိတ္ပါမွ ထၿပီး ေရျခင္းျဖစ္၏
``၆´´
ဆပ္ျပာတံုးေၾကာင့္ ပါးစပ္တစ္ခုလံုးကို ပူေႏြးေနၿပီျဖစ္သည္။ တံေတြးမ်ားေၾကာင့္ ဆပ္ျပာအရည္မ်ားက စီးက်လာသည္။
``၇´´
``နင္ .... ငါ့ကိုခိုးၾကည့္တဲ့အတြက္ ေသာက အႀကီးႀကီး ေရာက္ေစရမယ္မွတ္၊ ေနာက္ေနာင္ တစ္သက္လံုးမၾကည့္ရဲေအာင္ ငါလုပ္မွာ..... ႐ွင္းတယ္ေနာ္ ေခြးေကာင္... ခ္ခ္ခ္´´
``၈´´
မ်က္လံုးေတြပါ ပူလာၿပီျဖစ္သည္။ ဝင္ေလတိုင္း ဆပ္ျပာအပူ၊ ထြက္ေလတိုင္း ဆပ္ျပာအပူႏွင့္.... သူ ဘားမွ မျမင္ရေတာ့။ မ်က္လံုးကိုလဲ တင္းတင္း ေစ့ေအာင္ ပိတ္ထားမိသည္။
``၉´´
``ကဲ့..... သနားပါတယ္ေနာ္.... ကြၽတ္ ကြၽတ္ကြၽတ္။ ေနာက္ဆို မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေတြးေနေလာက္ေရာေပါ့.. ဟဟ´´
``၁၀´´
သူ႔ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေနၿပီ။ အာေခါင္ေတြက ပူေလာင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲလဲ ပ်စ္ခြၽဲေနေလ၏။
``၁၁´´
သခင္က သူ႔ အက်ႌကို မတင္ရင္......
``ႏို႔ေလးက ေသးေသးေလးပါလား.. ဟိဟိ´´
ႏို႔ကိုဆြဲစိတ္လိုက္ရာ သူ တစ္ခ်က္ တြန္႔သြား၏။ သခင္မကလဲ သူလိုပဲ တစ္ခ်က္တြန္သြားကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးခြၽန္ၿပီး အားရပါးရ လိမ္လိုက္သည္။
``၁၂´´
``မလႈပ္နဲ႔´´
``၁၀.... အင္း.... ၁၀မဟုတ္ပါဘူး ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္´´
သူ ငိုခ်င္သြားသည္။ ဒါ တမင္ ကစားေနတာပဲ။ သူ႔အျပစ္အတြက္ ေနာင္က်ဥ္ေအာင္ ဆံုးမေနတာပဲ။ သူတျဖည္းျဖည္း နားလည္လာသည္...။ သခင္မ၏ အသံကိုလဲ သူမၾကားေတာ့။ ပါးစပ္ထဲက ပူေလာင္ေနေသာ ဆပ္ျပာရည္မ်ား၊ မ်က္လံုးက ထြက္က်ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သူ႔အျပစ္ေတြကို ေဆးေၾကာေနျခင္းပဲ။ သူအျပစ္အတြက္ သူေပးဆပ္ ေနရၿပီ။ က်န္သည့္အျပစ္ေပးျခင္းမ်ိဳးက နာတာ က်င္တာပဲ ႐ွိမည္။ အခုက အရမ္းဆိုးသည့္ေဝဒနာႀကီးကို ခံစားရင္း အသက္႐ႈ မဝေတာ့။ ဆပ္ျပာဆိုသည့္အတိုင္း အာေခါင္ေတြ ဆပ္ၿပီး ပိတ္ထားသည့္ မ်က္ေစ့ပါ ျပာလာသည္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားသည္မသိလိုက္ေပ။ သခင္မက သူ႔ဆံပင္ကိုဆြဲၿပီး မ်က္ႏွာကို ေအာက္ဆိုက္ခ်ရင္း ဆပ္ျပာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
``ဖူး.....´´
ပါးစပ္ထဲက ဆပ္ျပာရည္မ်ားကို ေထြးထုတ္ရင္း... မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္သည္။
``ၿမိဳမခ်မိေစနဲ႔ေနာ္´´
``ကဲ့... ဒီေလာက္ဆို နင္လဲ မွတ္ေလာက္ေရာေပါ့။ ေနာက္ဆို ဒီထက္ဆိုးမယ္မွတ္။ အိမ္သာထဲကေရနဲ႔ ပါးလုပ္သြားက်င္းလိုက္ေတာ့။ ဟုတ္ၿပီလား။´´
သခင္မေလးက ဆံပင္ဆြဲထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ရင္း အိမ္ထဲသို႔ ျပန္သြားေလသည္။ သူလဲ ကမန္းကတန္းထၿပီး အိမ္သာဆီသို႔ ေျပးရသည္။ သူလဲ အိမ္သာေရခြက္ကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ သခင္မေလးလဲ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးကို ခ်က္ထိုး လိုက္ေလသည္။
``ေခ်ာက္´´

မူရင္းစာေရးဆရာ ေရးတင္ထားသေလာက္ကို စုစည္းတင္ဆက္ေပးထားပါသည္။ ဆက္လက္ဖတ္ရႈခ်င္ပါေသးရင္ေတာ့ မူရင္းစာေရးဆရာကိုသာ အပူကပ္ဖို႔လိုပါတယ္ J J J

မူရင္းစာေရးဆရာ - ကိုေမာင္ေမာင္ေအး(FB)